Վախ իմ փոքրիկ անբախտ հրեշտակ,
Որ պատի տակ, որ փողոցում.
Կյանքը դաժան ու անարժան պարգև տվեց, իմ հրեշտակ,
Չէ որ ունես դու նուրբ սրտիկ, բայց ափսոս որ բարձդ է քարից.
Իսկ չար մարդիկ քեզ տեսնում են անտեսում են, ու ժպտում են,
Քեզ երևի չեն նկատում, կամ տեսնում են չեն մոտենում.
Նրանց սրտերն է քարացել, բայց բարձերը բամբակից են,
Բախտի անիվ դու հակառակ, ախ դու աշխարհ մեծ խայտառակ.
Մեկը աշխարհի տերն է անարդար,մեկն էլ արժանի բայց ոչինչ չունի.
Հ***ԳԵՎՅԱՆ
