Ես կանգնած էի մետրոյի վագոնում՝ դռան մոտ: Կանգառում մի շիկահեր ազջիկ ներս մտավ:
Նրա աչքերը լի էին անհոգությամբ, բարձրակրունկ կոշիկներով էր: Մի խոսքով, սիրունիկ աղջիկ: Կանգնեց կողքիս և սկսեց ականջակալներով երաժշտություն լսել: Այնքան բարձր էր, որ նույնիսկ ես հասկացա, որ Nightwish էր լսում: Դե, այդ պահին մտքովս անցավ, որ յուրաքանչյուրն իր ճաշակն ունի:
Հետո նա պայուսակից մի գիրք հանեց, ինձ թվաց, որ ճապոնական պոեզիա է և հենց ճապոներեն գրված, և սկսեց հանգիստ կարդալ: Իմ դեմքն ակնհայտորեն զարմանք էր արարտահայտում:
Հանկարծ նրա ընթերցանությունն ընդհատվեց հեռախոսազանգի պատճառով.
—Ահա..Հա…Ուրեմն այսպես. սնուցման բլոկը չորս բոլտերով ամրացնում ես համակարգային բլոկի ետնամասում, դրանից դուրս է գալիս սնուցման լարը…Այսինքն ու՞ր: Մայրական պլատային, կոշտ սկավառակին: Ահա..Բայց դու ինչի՞ համար ես որոշել համակարգիչ հավաքել, եթե ոչինչ չես հասկանում այդ գործից:
Անջատում է հեռախոսը, նկատում իմ ապշած դեմքի արտահայտությունը և գեղեցիկ ժպտալով՝ ասում.
-Հանգիստ, վարսերս ներկված են
