Մի անգամ մի քանի թուղթ պատճենահանելու համար պետք է գրասենյակ գնայի: Մտա այն սենյակը, որտեղ
տեղադրված էր պատճենահանող սարքը (այն շոգեբաղնիք է հիշեցնում, մի օդորակիչը չի աշխատում): Այնտեղ
բացի մոտիկ սեղանի մոտ ջանասիրաբար հսկայական քանակությամբ փաստաթղթեր պատճենահանող աղջ-
կանից, ոչ ոք չկար: Ես փակեցի դուռը, աղջիկն առանց իմ կողմ շրջվելու ասում է.
-Լսիր, խնդրում եմ դուռը փակիր և մի րոպեով մոտ արի…
Ես մեխանիկորեն կատարում եմ նրա խնդրանքը՝ մոտենում եմ և կանգնում նրա մեջքի հետևում: Այն, որ նա
ինձ հետ «տնական» էր, այն ժամանակ ինձ բացարձակ չհուզեց: Եվ այդ ժամանակ նա հանում է վերնաշապի-
կը… Ես շշմած եմ…Ասում է.
-Վայ էս սինթետիկան…Օգնիր արձակել կոճակը:
Արձակեցի: Մտածում եմ, ի՞նչ է հորինել: Այդ ընթացքում աղջիկը հանում է կրծկալը, շպրտում սեղանին, որից
հետո, հենց այդպես աթոռին նստաց կռանում է և հանում մյուս ներքնաշորը ու դնում կրծկալի կողքին, վերց-
նում է ոչ մեծ օդափոխիչը և դնում սեղանի տակ, հենվում է աթոռի հենակին և ասում.
-Այ այսպես լավ է, պատուհա՞նն էլ բացենք
Այդ բառերից հետո շրջվում է դեպի ինձ միայն կիսաշրջազգեստով…Համր տեսարան. Ոչ մի ճիչ: Միայն
հսկայական կլորացած աչքեր և շշուկով հարց.
-Իսկ ու՞ր է Իռկան:
