Որդուս ծնվելուց կարճ ժամանակ անց ամուսինս ասաց, որ հոգնել է մեզանից և տանից դուրս հանեց․ Միայն 5 տարի անց հիշեց մեր մասին․ Այժմ խնդրում է վերադառնալ իր մոտ․․․
Ես Անտոնին վաղուց եմ ճանաչում: Առաջին անգամ մենք հանդիպեցինք, երբ ես դեռ ուսանող էի: Այդ ժամանակ ես ապրում էի ծնողներիցս հեռու: Ապրում էի վարձով և որպեսզի ծնողներիս համար ավելորդ խնդիրներ չստեղ-ծեմ, ես սկսեցի աշխատել։ Ես աշխատում էի մատուցողուհի և հենց աշխատանքի վայրում էր ծանոթացանք Ան-տոնի հետ։Մենք սկսեցինք հանդիպել, հասկացանք, որ ծնվել ենք իրար համար և շուտով ամուսնացանք։
Մի գե-ղեցիկ օր ես ամուսնուս հայտնեցի, որ մենք երեխա ենք ունենալու։Թվում էր, թե Անտոնը շատ ուրախ էր այս կապակցությամբ:Շուտով ծնվեց մեր որդին: Մենք երկար ժամանակ ընտրեցինք նրա անունը և, ի վերջո, նրան անվանեցինք Սաշա: Ինչպես փոքրիկներից շատերը, մեր տղան ան-հանգիստ էր, ես ողջ գիշեր արթուն էի մնում, նա շարունակ լացում էր։
Երեխայի հոգսը, տնային գործերը, պատ-րաստելը, արդուկելը,այդ ամբողջը իմ ուսերին էր և ես շատ նիհարեցի: Ամուսինս ինձ ոչ մի բանով չէր օգնում։Ամեն մանրուքի համար վի ճում էր, բ ղավում էր ու վի րավորում էր ինձ, որ ես ապաշնորհ եմ, իսկ նրա մայրը երեք երեխա է մեծացրել, բայց ամեն ինչ հասցրել է։ Իրավիճակը գնալով լարվում էր ու մի օր էլ, երբ երեխան ջերմություն ուներ և անդադար լա ց էր լինում, Անտոնը շատ կոպիտ ինձ ասաց․
-Հանգստացրու այդ հիմարին։
Ես ուշադրություն չդարձրի վի րավորանքին և խնդրեցի օգնել։ Ասացի, որ երեխային օգնություն է պետք։ Նա մոտեցավ ինձ և ասաց․ հենց հիմա կօգնեմ, ես հոգնել եմ ձեզանից, հեռացեք, — և ինձ երեխայի հետ տանից դուրս արեց։ Ծնողներս ինձ ընդունեցին, լսեցին և հանգստացրին։
Նրանք օգնեցին ինձ մեծացնել իմ որդուն, և այսօր, երբ որդիս արդեն 5 տարեկան է, հայտնվել է նախկին ամու-սինս և խնդրում է վերադառնալ, բայց հայրս թույլ չի տալիս վերադառնալ նրա մոտ, իսկ մայրս ասում է, որ բո-լորն էլ սխալվում են և պետք է երկրորդ շանս տալ։
