Որդուս նախկին ընկերուհին ավելի էր ինձ դուր գալիս, ես չեմ կարող քեզ ընդունել,-ասաց սկեսուրս․․․ Ո՞րն է տարբերությունը սկե-սուրի և բադիկի միջև: Բադը կփչա ցնի ամբողջ բակը, իսկ սկեսուրը՝ ողջ կյանքի ըն թացքը:Այս կա տակը վերջերս լսելցի, բայց դժ-բախտաբար, հարսը նույնպես կարող է կյանքեր կործանել…
Ես 62 տարեկան եմ, արդեն հինգ տարի է, որ սկեսուր եմ:
Իմ 33-ամյա որդին իր կնոջ հետ է համալրսարան ընդո ւնվելու հենց սկզբից: Մենք միա սին կարծես դժոխք ենք անցել (ես և հարսս): Պարադոքսալ կերպով ես ձեռք բարձրացրեցի նրա վրա, բայց ես այլ ընտրություն չունեի, քանի որ հարսս թույլ չէր տալիս շփվել թոռ-նուհուս հետ: Զանգահարելու և հանդիպում խնդրելու հա մար ինձնից շատ աշխ ատանք էր պահանջվում: Բայց ես չեմ փոշմանում` նա նույնպես:Բոլորս ներել ենք միմյանց: Եվ այսօր ես հասկանում եմ, որ դա մեզ պետք էր:
Ծանոթությունը հարսի հետ.
Երբ տեսա հարսիս` բարի, մշակված, քաղա քավարի աղջիկ: Բայց ինձ շատ էր դուր ե կել որդուս նախկին ընկերո ւհին, ուստի ինձ համար դժվար էր ուրիշին ընդունել: Ես ինձ հեռու էի պահում նրանից, կարող էի կոպիտ լինել, կարծում էի, որ սա ժամանակի հարց է, քանի որ հայտնի չէր, թե ինչպես կշարունակվի որդուս և հարսիս հարաբերությունները, և ես այլևս չէի ցանկ անում կապվել մեկ այլ աղջկա հետ: Իմ հա րսը տեսնում էր, որ ես լարված էի, անբար եխիղճ, հաճախ էի խո սում նրա հետևից և շատ էի համեմատում նրան:
Ընտանիքի ստեղծումը.
Ես ցանկանում էի, որ որդիս սովորի արտե րկրում, քանի որ ես իմ ամբողջ կյանքը նվիրել եմ գումար վաստակելուն` նրա կրթության համար: Ինձ համար ցնցում էր այն, որ հանուն Անյայի, որդիս լքեց իր լավ դիր քերը` հրաժար վելով շահավետ պայմանագրից, իսկ ես չկարողացա հայտնվել նրա նոր աշխարհում:Հետո տղաս տեղափոխվեց Ան յայի տուն և սկսեց հազվ ադեպ այցելել ինձ, իր եղբորը և դստերս: Նա այլևս չէր զանգում, չէր խորհրդակցում: Երբ նրանք գալիս էին` ինչը շատ հազվադեպ էր լինում, Անյան քննադատում էր մեր ընտանեկան կենցաղը և ես սկսում էի նրան ավելի ու ավելի չսիրել:
Նրա տեսակետը.
Ընտանիքս նրան չէր ընդունում,և նա անհարմար էր զգում իրեն:Նա մեր պատճառով բարդույթներ ուներ և ճնշում էր զգում… Բացի այդ, նա նախանձում էր իմ ու տղայիս մտերմությանը (նա շատ վատ հարաբերություններ ուներ մոր հետ, իսկ հորը չէր տեսել):
Ընտանեկան կյանքը.
Նրանք մի մեծ տուն վեր ցրին հիպո տեքով, չնայած նա աշխա տանք ուներ փոքր ընկերո ւթյունում, բայց կարելի է ասել, որ նա գործ-նականում ոչինչ չէր վաստակում և ամեն ինչ ընկնում էր որդուս վրա:Ինձ խենթացնում էր,երբ տեսնում էի,որ նա ընտրում է ամենա-թանկ կահույքը, իսկ խոհանոցը մշակվում է նրա ծանոթ դիզայների կողմից: Հետո ես նաև փող էի ուղարկում որդուս, որովհետև ինձ թվում էր, որ այս կերպ ես նրան կփրկեմ որոշ խնդի րներից: Հար սիս խոսքով, որդիս էր համոզել նրան գնել այս տունը, ինքը ավելի փոքրն էր ուզում (որդին հետագայում խոստովանեց դա): Նա մտածում էր, որ ես ատում եմ իրեն և խառնվում նրանց կյանքին: Ես նրան վերաբերվում էի որպես անփորձ, անինքնավստահ կին, որը չի հասկանում, որ որոշակի ֆինանսական որոշումների համար նա պատասխանատու է, և, այնուամենայնիվ, ես նրա ամուսնու գերհոգատար մայրն էի:
Սա շարունակվեց երկար տարիներ:
Երբ իմ թոռնիկը ծնվեց, ես տպավորություն ստացա, որ ես շատ ավելի քիչ ազատ ժամանակ ունեմ: Ես գնում էի հոգբանի մոտ, հան-դիպում էի ընկերուհի ներիս հետ, ինձ մեղա վոր էի զգում, քանի որ չէի կարող նստել թոռ նուհուս մոտ, իսկ հարսս ասում էր, որ ես պետք է գամ միայն նրա զանգից հետո: Նա վերաբերվում էր ինձ մեծ անվստահությամբ և զայրույթով: Մեր զրույցները բեկումնային էին մեր հարաբերությունների մեջ, այդ պատ ճառով փորձում էի հան գիստ մնալ, երբ հարսս տարբեր փաս տարկներ բերեց` լսելով նրան՝ ես զարմացա։ Խնամքն ընկալվում էր որպես թշնամություն, իմ տրամադրած անձնական ժամանակը թոռնուհուս , նրան դուր չեր գալիս, իսկ որդուս հանդեպ սերը նրա սիրո թուլացումն էր: Ինչպե՞ս կարելի էր միմյանց այդպես չհասկանալ:
Ոչ՜ սկսուրն է վատը, և ոչ՜ էլ հարսը Վատը — խոսակցության և փոխըմբռնման բացակայությունն է։
Երկու բոլորովին տարբեր մարդիկ` նրանք կարող են համաձայնության գալ և ընդհանուր եզրեր գտնել: Ոչ միայն հանուն ընտանիքի, այլ նաև ինքներդ Ձեզ համար: Ոչինչ չի ստացվի, եթե խո սելու փոխ արեն, մադիկ պարզապես դատա պարտեն միմյանց: Չպետք է մտածեք. «Ես ճիշտ եմ, թող ներողություն խնդրի նա ..»:
