Որոշել էի, որ տղայիս բնակարան կնվիրեմ, բայց նրա վերաբերմունքից հիասթափվեցի․․․Մինչ օրս չեմ կարո-ղանում ուշքի գալ։Շուրջ 20 տարի ես ապրում էի ամուսնուս հետ։ Մենք ապրում էինք միշտ կատարյալ ներդաշ-նակության մեջ, մինչ չա րաբա ստիկ քա ղց կե ղը նրան տարավ ինձանից: Ես մնացի որդուս հետ։
Մահվանից մի քանի օր առաջ նա համոզ եց ինձ գնել երկու սենյ ականոց բնակարան և խորհուրդ տվեց այն վար ձով տալ, որպեսզի փողի կարիք չունենամ։ Նա շատ հոգա տար էր իմ նկատմամբ, նրա կողքին ես ոչ մի բանի կարիք չեմ ունեցել։ Ես հենց այդպես էլ արեցի․ բնակարան գնեցի և վարձով տվեցի։
Ամուսնուս մա հից երկու տարի անց Արտեմը որոշեց ամուսնանալ: Ես ընդհանրապես դեմ չէի։ Որդիս ակնար-կում էր, որ ցանկանում են հարսանիքից հետո առանձին ապրել։ Անկեղծ ասած, ես դեմ չէի, բացի այդ չէի պատ-կերացնում մեկ այլ կնոջ՝ իմ խոհանոցում և առհասարակ իմ տանը։ Որդիս գումար չուներ նոր բնակարան գնե-լու համար։
Ես որոշեցի երկրորդ բնակարանը նրանց նվիրել։ Գնացի նոտարի մոտ և ձևակերպեցի տունը որդուս անունով՝ օրենքի տարրին համապատասխան։Բնակարանն այդուհետ դարձավ որդուս սեփականությունը: Հարսանիքից հետո երիտա սարդները տեղա փոխվեցին այնտեղ։ Մի քանի ամիս անց որդիս եկավ բոլորովին նոր արտասահ-մանյան մեքենայով: Պարզ վեց, որ իմ հիմար որդին վաճա ռել է բնակա րանը, գնել է այդ մեքենան և կնոջ հետ մեկնում է ճամփորդության, քանզի նրա կինը մանկուց երազել էր ճամփորդել և տեսնել եվրոպական երկրները։ Արտեմն ուզում էր իրականացնել նրա նվիրական ցանկությունը:
Ճամփորդությանբ ընթացքում նրա կինը փախել էր հարուստ սիրեկանի հետ։ Որդիս վերադարձավ ինձ մոտ ընկճված։ Ես չեմ կարող վտարել սեփական որդուս, բայց և նրան տեսնել չեմ ուզում։
