Ներկայացնում ենք ամուսնացած տղամարդու խոստո վանությունը, որը ուներ և կին և սիրուհի, սակայն ինչ-որ մի պա հի հաս կանում է, որ չունի ամենա կարևորը․․․Կինս մա զերը կապում էր, որ չխանգա րեին, տանը փա-փուկ մարզա տաբատ էր հագ նում և լայն շապիկ, որոնք հար մար էին տան մեջ գործ անելիս։
Միայն տոն օրերին էր զուգվում, մազերը հարդարում, գեղեցիկ խոշոր ականջօղեր և թևնոցներ դնում և երեխա-ների հետ ինչ-որ փառա տոնների էր գնում։Առանց ինձ։Ես նման միջոցառում ներ չեմ սիրում և հոգնում էի շա-բաթ-վա ընթաց քում, կամ միգուցե չէի հոգնում, բայց այդպես էի ասում։
Նրանց ճանապար հելուց հետո ես ուժ էի գտնում իմ մեջ և գնում էի սիրու հուս մոտ։Այո, ես դավա ճանում էի կնոջս։ Սիրու հիս մազերը բաց էր թողնում ուսերի վրա, դրանք ոչ ոքի չէին խանգարում․ երեխաներ նա չուներ և առանաձ նապես տնտեսություն էլ չէր վարում։ Տանը նա գեղեցիկ խալաթով էր կամ ժանյակավոր ներքնազգես-տով։ Նա երբեք ոչ մի տեղ չէր շտա պում, նրան ոչինչ և ոչ ոք չէր շեղում։
Կինս նրանցից է, որ հարյու րավոր բանկաներով պահածոներ է պատրաս տում, որով հետև ես առանց դրանց սե-ղան չեմ նստում։ Նա համեղ պելմենիներ է պատրաս տում, խմորեղեններ, որովհետև բոլորս դրանք սիրում ենք։Սիրուհուս հետ ընդմիջ մանը մենք հաճախ ենք ինչ որ սուշի-բար այցելում։ նա էկզոտի կա սիրում է։ Նրա կողքին ես էլ սովորել եմ փայտիկներով ուտել։
Երբ ես հանդի պեցի սիրուհուս և առաջին անգամ դավաճանեցի կնոջս, ընտանիքն ինձ համար բեռ դար ձավ։ Ինձ թվում էր, թե կնոջս միայն մեկ հարց է հետաքրքրում՝ երբ եմ ես աշխատավարձ ստանալու։Սիրուհիս ինձ նվեր ներ էր անում, որոնք ես պահում էի գործիք ներիս դարակում։ Ես էլ նրան էի նվեր ներ առնում, նա սիրում էր, երբ ինքն էր ընտրում։
Սիրուհուս հետ հաճախ էի լինում ընկե րներիս տներում, սակայն նրանք իրենք շատ էին սի րում մեր տուն գալ, որպեսզի ուտեին այդքան համեղ պելմենիները, աղցաններն ու թխվածքները, որոնք պատրաստում էր կինս։ Այդ պահերին ես հպար տանում էի իմ ընտանիքով, ջերմ ու մաքուր տնով, խելացի ու գեղեցիկ երեխա ներով և իմ կնոջով, որն այդ քան հյուրասեր և հմայիչ էր։
Ժամանակն արագ է թռչում և մի պահ ես գիտակցեցի, որ վախենում եմ կորցնել սիրուհուս։ Ես երբեք նրան սեր չէի խոստ ովանել և չէի խոստա ցել թողնել կնոջս, բայց հիմա սկսել էի խոսել զգաց մունքներիս մասին, քանի որ սկսել էի խանդել։ Իսկ կնոջս կորցնելու մասին մտքեր երբեք չէի ունենում, նա իմ մի մասնիկն էր դարձել և նա ա-ռիթ էլ երբեք չէր տվել այդ մասին մտածելու։
Մի անգամ կինս իմացավ սիրուհուս գոյության մասին։ Իմ առջև ընտրություն էր կանգնած։ Ես չգիտեի ինչ անել և հենց այդ պահին էլ հասկացա, թե որքան միայնակ եմ եղել այդ ամբողջ ընթացքում։
Ես ունեի կին և սիրուհի։
Կին, որի հետ հարմար ու ջերմ էր, ինչպես մորս հետ։Սիրուհի, որը շոյում էր իմ ինքնասիրությանը։Ես դավաճա-նում էի երկուսին էլ․․․Այս տարիների ընթացքում իմ կող քին չէր եղել մի կին, ում ես կուզենայի զարմացնել ամեն օր ինչ-որ անհա վանական արարք ներով, հանուն ում կուզենայի ավելի լավը դառնալ, ավելի շատ բանի հասնել։ Այս տարիների ընթացքում նրանցից ոչ մեկը ինձ չէր գրկել, երբ ես լավ չէի զգում, չէր շշնջացել ականջիս, որ ես ամենալավն եմ, որ ամեն բան կկարգավորվի։ Ոչ ոք չէր նկատել իմ վախը, իմ հոգնածությունը․․․ Ո՞վ է մեղավոր, ո՞վ․․․
Նրանք երկուսն էին, բայց ես չունեի այն միակին՝ սիրելի և սիրող․․․
