Չգիտեմ ինչ անցավ մտքովս,բայց այդ օրը որոշեցի առանց կնոջս զգուշացնելու աշխատանքից շուտ տուն գալ․․․Նույնիսկ ծաղիկներ էի գնել նրա համար
Այդ օրը որոշեցի շուտ գնալ տուն, ուրախացնել կնոջս, ծաղիկ ներ տանել․․․ Դուռը բացեց ի իմ բանալ իով։ Կինս չլսեց, այդ պահին լոգանք էր ընդունում։ Ես սկսեցի հանել կոշիկներս, երբ հանկարծ լսեցի․
—Վազգեն, կերել վերջացրե՞լ ես, սպասիր, հիմա կգամ, էլի կտամ․․․-լսեցի լոգարանի կիսաբաց դռան հետևից։
Կարծես գլխիս եռմ ան ջուր լցնեին․․․ ես Արմենն եմ։
—Կսպանեմ նրան․․․ստոր կին․․․-առաջին բանն էր, որ մտա ծեցի՝ նախքան վազեցի կնոջս մոտ։
—Արմեն, Արմեն, ի՞նչ ես անում, սպասիր, դու հո խելա գար չես․․․ սպասիր․․․
—Գլխիս կոտո շներ ես տնկել, տեսնու՞մ ես․․․ մեծ կոտոշներ․․․
—Այդ դու ես մեղավոր, մոտե ցար դռանը, ես էլ չգիտեի, բացեցի, հա րվածեցի։ Ես ի՞նչ գի տեի, որ դու եկել ես։
—Ո՞վ է նա․․․ ցույց տուր հենց հիմա։
—Ո՞վ, ու՞մ մաս ին ես խոսում, — կնոջս աչքերը կլորա ցել էին զար մանքից։
—Ով որ նստած է խոհան ոցում,— ասացի ու գլուխս թեքեցի դեպի այն կողմ, հանկ արծ նկատեցի․․․ փոքր մոխ րագույն կատու, որ վախեցած մտել էր մի անկյուն և մլավում։
Պարզվեց, կինս ընկեր ուհուց կատու էր նվեր ստա ցել և անունը Վազգեն էր դրել, որոշել էր անակնկալ անել․․․
Ես ևս մի անգամ ձեռք տվեցի կոտոշս և հասկ ացա, որ երբեմն մենք ինքներս ենք դր անք տնկում մեր գլխին։
