Չեմ կարողանում հավատալ, որ նրանց ես եմ լույս աշխարհ բերել ու դաստիարակել․․․Անտարբերությունն էլ պետք է սահման ունենա
Իրական պատմություն, որը տեղի է ունեցել 80-ականներին։ Պատմել է մայրիկս, փոխանցում եմ նրա խոսքերից։ Մի կին կար, ուներ 4 որդի։ Սակայն ստացվեց այնպես, որ ծանր հիվանդությունը խլեց նրա ամուսնուն, և խեղճը մնաց մեն-միայնակ՝ իր 4 երեխաների հետ միասին, երբ ավագն ընդամենը 11 տարեկան էր։
Կյանքի օրոք հայրը աշխա տում էր ու հոգում ընտանիքի բոլոր կարիք ները, սակայն դժբախտո ւթյունից հետո կինն իր վրա վերցրեց տան բոլոր հոգսերը։ Նա աշխատո ւմ էր մի քանի տեղ, գիշեր ները մաք րում տունը, լվա-նում ու արդուկում երեխաների հագուստը, նրանց համար ամբողջ օրվա ուտելիք պատրաստում։ Քնում էր 3-4 ժամ, ու նորից վազում աշխատանքի։Այդպես անցնում էին տարիներ։ Կինը շարունակում էր աշխատել ու օգնել երեխաներին, նույնիսկ երբ նրանք չափահաս էին դարձել։
Նա կարողացավ բոլորին տալ ուսման, ապա հովել սնո ւնդով ու հագո ւստով, որ վերջի ններս սով որեն ու իրենց տեղը գտնեն կյանքում։Բոլորն ամուսնացան,առանձին տուն գնեցին ու սկսեցին ապրել սեփական կյանքով։Կինը նոր պիտի հանգիստ շունչ քաշեր, երբ երկար տարիների քրտնաջան աշխատանքը հիշեցրեց իր մասին․ 75 տա-րեկանում կնոջ մոտ ինսուլտ եղավ, ինչից հետո նա գամվեց անկողնուն։
4 որդիները հավաքվեցին, որ քննարկեն, թե ինչ են անելու մոր հետ։ Ի վերջո որո շեցին, որ հերթով կտանեն ի-րենց տո ւն ու կպա հեն 15 օր։Ժամանակի հետ կնոջ վիճակը էլ ավելի վատացավ, նա առհաս արակ դադարեց խոսել ու շարժվել։ Հավանաբար, դրան նպաստում էր որդիների ու հարսների վերաբերմունքը։ Նա մոռացել էր, թե ինչ է ժպիտը, քնքշությունը, հագատարությունը։
Բացի այդ, որդի ներն անհամբե րությամբ էին սպասում, թե երբ է մյո ւսը գալու՝ տանի ծեր մորը։Մի օր էլ, երբ կրտսեր որդու հերթն էր, նրանց հրավիրել էին հարսանիքի։ Տղան չէր կարող մորը միայնակ թողնել, դրա համար էլ զանգեց մյուս եղբայներին, որ որևէ մեկը գա ու մնա նրա հետ, կամ գոնե տանի իր տուն։ Երկու եղբայրներն ասացին, որ քաղաքում չեն, իսկ ավագ որդին էլ ուղղակի հրաժարվեց՝ հայտնելով, որ իրեն հարմար չէ։
Որդիները վիճում էին, իսկ մայրը լուռ լսում ու կամացիկ արտաս վում էր։Ի վերջո, որդին գրկեց մորը, նստեցրեց մեքենան, տարավ ավագ եղ բոր տան մոտ, զանգը տվեց, գոռաց, որ մայրը դռան մոտ պառկած է ու․․․ հեռացավ։ Կնոջ սիրտը կտոր-կտոր էր լինում․ նա չէր հավատում, որ նրանք իր որդի ներն են, այն մարդիկ, ում նա նվիրել է իր ողջ կյանքը․․․ ինքն իրեն․․․
—Մի՞թե ես կարող էի նման երե խաներ լույս աշխարհ բերել ու մեծ ացնել։Ես ապրում էի նրանցով,ուրախանում, երբ նրանք սովո րում էին քայլել, բաժակ բռնել, բառեր ասել․․․ Քանի ան քուն գիշեր եմ անց կացրել, երբ նրանք փոքր էին կամ հիվանդ, որքան եմ աշխա տել՝ հանո ւն նրանց, չեմ խնայել ինձ․․․ Կյանքս մի ակնթարթի պես ան-ցավ, ու ես մնացի դրսում նստած՝ քաղցած, սառած ու անօգնական․․․
Առավոտյան ավագ որդին բացեց դուռը ու տեսավ, որ մայրը չի շնչում․․․
