Ես այն հարսներից չեմ, ովքեր բողոքում են սկեսուրներից, բայց նրա լաց ու կոցը այլևս հնարավոր չէ հանդուրժել․ Ամեն օր արթնա-նում է ու․․․Ես չեմ համա րում ինձ վատ հարս, բոլոր ովին, ընդհա կառակը, սկեսո ւրս գով աբանում է ինձ, միշտ շնորհակալություն հայտնում բարդ իրավիճակում ցուցաբերած աջակցության համար: Դե, էլ ինչպե՞ս: Ես ծնողներ չունեմ, ինձ համար այս աշխարհում միակ մտերիմ մարդը նա է… բայց իմ բարկությունը սահ մաններ չունի: Իհա՛րկե, ես հասկ անում եմ, որ 61 տարեկան է, կյանքը չի ստացվել, ստիպված էր բնակության վայրից տեղափոխվել, որտեղ ուներ <<սիրելի>> հավեր և կովեր… բայց ի՞նչ կարող էր անել:
Նրա աչքերին ամեն օր արցունքներ կան, կարծես՝ ըստ ժամանակացույցի: Առա վոտ է: Ես նախաճաշ եմ պատրաստում նրա և որ-դուս համար: Դանյան այնպիսի երեխա է, որ երկար ժամանակ չի արթնանում, չի կարող անում քնկոտ վիճակից դուրս գալ, (ովքեր ունեն 2-3 տարեկան փոքր երեխա, նրանք ինձ կհասկանան), այնպես որ մեկ ժամ ես նրան չեմ դիպ չում, պարզապես խոհանոցում հանգիստ շիլա եմ եփում, ինչ-որ բան թխում, սեղան բացում:Ժամը 8:30-ն է, ես գազօջախի վրա մանրաձավարով շիլա եմ պատրաս-տում, երեխաս գիշերազգեստով հանգիստ նստած է բազմոցին, մուլտֆիլմ է նայում…
Ինձ հաճույք է պատճառում հանգիստ առավոտը… Տեսնում եմ, սկեսուրս հավաքում է բազմոցները, ծալում անկողնային սպիտակե-ղենը: Նա երկու ձեռքերով գրկեց երեխային, տարավ մի կողմ՝ նրա տակից սավանը վերցնելու համար, և այդ ժամ անակ Դանյան… Նա վազեց ինձ մոտ, սկսեց լաց լինել, գոռալ: Ես հանգս տացնում էի որդուս՝ ասելով, որ քեզ մա տով չեն կպել, իսկ դու առավոտից հիստերիա ես բարձրացրել, և հանկարծ սկեսուրս սկսեց.
-Է՜, ես ոչ ոքի պետք չեմ, որքա՜ն թշվառ եմ, անգամ թոռ նիկս է այդպես արձագանքում:
Թո՜ւ: Վերջ: Առավոտս փչացավ: Եվ ամեն ինչ այդքան լավ էր սկսվել:Մեկ այլ իրավիճակ: Երբ երե խաս ծնվեց, ես երկար ժամ անակ ամուսնուս հարմարեցնում էի տան նոր կանոններին: Օրի նակ՝ եթե ես երեխային օր որում եմ, պետք է բացարձակ լռութ յուն պահ-պանել: Հիմա ստիպված ենք դա սովորեցնել սկեսրոջս, բայց առայժմ ամեն ինչ ապարդյուն է: Կեսօրվա քունը…
Քնեցնում եմ երեխային: Հանկարծ հնչում է սկեսրոջս հեռախոսի զանգը: Երեխան, որ արդեն քնել էր, ցնցվում է և վախեցած բացում աչքերը: Իսկ նա դանդաղ սկսում է հեռախոսը որոնել:Ամո ւսինս հաս կանում է, որ ես նյար դայնանում եմ, քանի որ ստիպված եմ ևս մի 40 րոպե օրորել որդուս, բայց ես էլ եմ ուզում հանգ ստանալ: Սկեսո ւրս սկսում է բարձրաձայն զրուցել հեռա խոսով և թքած ունի, որ ես քնեցնեմ եմ նրան:
Ո՛չ, դե, կարող է դուրս գալ, փողոցում -40 աստիճան չէ, մենք գյուղում ենք ապրում, կարող է բակ դուրս գալ, բայց ոչ: Նա ավարտեց խոսակցությունը, ես լսում եմ, թե ինչպես է ամուսինս նուրբ դիտողություն անում.
-Մայրի՛կ, Օլյան Դանյային քնեցնում է, մի քիչ կամաց, լա՞վ:
Սկեսուրս սկսում է վրդովվել… Գնում է խոհանոց: Ես լսում եմ, սկսո ւմ է հեկեկալ: Ամուսինս գնում է խոհանոց.
-Մայրի՛կ, ի՞նչ է եղել:
— Ես այստեղ ավելորդ եմ, բոլորին անհանգ ստացնում եմ, կարո՞ղ եմ ես հետ գնալ:
-Ո՛չ, ինչի՞ մասին ես խոսում: Ո՞ւր ես գնում, այնտեղ արդեն տունը պատրաստել են վաճառքի:
-Ես ոչ ոքի պետք չեմ ծերության հասակում…
Եվ ամեն ինչ նորից է սկսվում: Գանգատներ այն մասին, թե որքան դժբախտ է ինքը, ոչ ոքի պետք չէ… Ո՛չ, դե, կերակրում ենք, խմեց-նում, հյուր տանում, հեռուստացույցով միացնում միայն նրա սիրած ալիքները… Ուրիշ ի՞նչ է պետք: Ո՛չ, պետք է օր երով ու գիշերնե-րով նվնվա…Շնորհակալ եմ բոլոր նրանց, ովքեր ինձ հետ են: Ես պատ մում եմ գյո ւղում մեր նոր կյանքի մասին: Սկեսո ւրս վերջերս տեղափոխվեց մեզ մոտ: Հիմա մենք չորսով ենք: Ես սովորում եմ հարաբերություններ հաստատել ամուսնուս մոր հետ: Միայն թե ի-րականությունն է` իր բոլոր հետևանքներով…
