Սեր, որը շղթա դարձավ․․․
Ամուսնությանս գիշերը ես ստիպված էի իմ տեղը զիջել սկեսուրիս։«Նա հարբած է», — ասաց ամուսինս, — «թող մի քիչ պառկի։ Միայն մեկ գիշեր»։Մի գիշեր՝ իմ ամուսնական առաջին գիշերը։Ես նստեցի բազմոցին՝ բռնած բարձս և հպարտությունս։Ամբողջ գիշերը ես շուռ եկա ու շրջվեցի՝ լսելով վերևի հարկում մահճակալի ճռռոցը։Եվ առավոտյան ես գնացի արթնացնելու ամուսնուս։Դուռը կիսաբաց էր։
Սրբիչի վրա շագանակագույն բիծ կար, եզրերից մի փոքր խոնավ։Հոտը ալկոհոլի չէր։Սկեսուրս շատ արագ վեր ցատկեց՝ բիծը ծածկելով վերմակով։«Ես այնքան հոգնած եմ, որ քնեցի, նույնիսկ չեմ հիշում, թե ինչպես…» ասաց նա չափազանց ուրախ։Եվ ամուսինս պառկած էր այնտեղ՝ ձևացնելով, թե քնած է։
Ես ոչինչ չասացի։ Բայց այդ պահին ես հասկացա. մեր ամուսնության մեջ կար ինչ-որ ավելի խորը բան, քան տարօրինակությունը՝ առե ղծված։ Իմ անունը Քլեր Միլլեր է։ Ես քսանվեց տարեկան եմ և նոր եմ ամուսնացել Իթանի՝ բարի, լուռ բժշկի հետ։ Մեր հարսանիքը Կալի ֆոռնիայի ափին կատարյալ էր։
Եվ հետո՝ առաջին գիշերը, մեր միջև առաջին սառնությունը։Եվ իմ սկեսուրը՝ Մարգարետը, քաղաքավարի էր, բայց նրա քաղաքավար ությունը սուր էր ինչպես սուր։Այդ պահից սկսած նա երբեք չի լքել որդու կողքը։Նա համտեսում էր իմ ուտելիքը, նախքան նա կուտեր։
Նա կանգնած էր մեր միջև, երբ ես բռնում էի նրա ձեռքը։Ամեն երեկո նա թակում էր դուռը. «Ասա բարի գիշեր», բայց նա նայում էր ոչ թե ինձ, այլ միայն նրան։
Նրա հայացքը մայրական չէր, այլ տիրապետող։«Իմ որդին միշտ ինձ կարիք է ունեցել», — ասաց նա մի օր։ «Նա չափազանց փխրուն է։ Մի փորձիր փոխել նրան»։Հետո ես հասկացա. սա անտարբերություն էր։ Սա գերություն է։
Մի գիշեր ես լսեցի լուռ ճիչ ձեղնահարկում։Ես վեր կացա։ Սենյակը, ծածկված փոշու մեջ, ծածկված էր Իթանի լուսանկարներով՝ մանկու թյունից մինչև մեծահասակություն։Սեղանին դրված էր օրագիր։Առաջին էջում այս տողերն էին.
«Հրդեհից հետո միայն մենք մնացինք։ Աշխարհը խլեց քո հորը, բայց ես քեզ ոչ մեկին չեմ տա»։
Ապա բառերը կրկնվում էին, քերծվում մինչև քերծվելը.
«Նա նրան չի վերցնի։ Ոչ ոք չի վերցնի»։
Եվ դրանց տակ՝ մեր հարսանեկան լուսանկարը։ Իմ դեմքը՝ պատռված։Ես օրագիրը տարա ամուսնուս։Նա երկար ժամանակ լուռ էր։
«Երբ ես տասը տարեկան էի,- ասաց նա,- հայրս մահացավ հրդեհի ժամանակ։ Ոստիկանությունը կասկածում էր մորս, բայց ոչ մի ապ ացույց չկար։ Այդ ժամանակվանից ի վեր նա ոչ մեկին չէր թողնում մոտենալ ինձ…»։
Ես հարցրի. «Կարծում ես՝ նա՞ էր»։Նա գլխով արեց. «Կարծում եմ՝ նա թույլ տվեց, որ նա մահանա»։Հաջորդ օրը ես որոշում կայացրի. «Դու չես փրկում քո որդուն,- ասացի սկեսուրիս։ — Դու նրան վանդակի մեջ ես պահում»։
Նա տխուր և վախեցած ժպտաց։«Եթե սիրում ես նրան», — շշնջաց նա, — «հեռացիր։ Հակառակ դեպքում կանհետանաս, ինչպես նրա հայրը»։
Ես և Իթանը որոշեցինք հեռանալ։Բայց առավոտյան աղախինը ծրար բերեց՝ Մարգարեթի նամակը։«Կլեր, ներողություն եմ խնդրում։ Ես չեմ սպանել նրա հորը։ Բայց ես թողեցի, որ նա մահանա։ Ես կարծում էի, որ պաշտպանում եմ որդուս ցավից։ Հիմա հասկանում եմ՝ ես միայն խլեցի նրա կյանքը։ Թող նա ազատ լինի»։Մենք կանգնած էինք՝ կարդալով այս խոսքերը, և Մարգարեթը կանգնած էր պատուհա նի մոտ՝ հանգիստ, առաջին անգամ երկար ժամանակ անց։Իթանը պարզապես գրկեց ինձ։
Նա այլևս երբեք չվերադարձավ այդ տուն։Մեկ ամիս անց մենք նորից սկսեցինք՝ մեկ այլ քաղաքում։Նա թերապիայի մեջ էր, ես՝ աղոթում այն կնոջ համար, որի սերը դարձել էր նրա բանտը։
Ես գրեցի իմ օրագրում.«Սերը միշտ չէ, որ սպանում է։ Բայց երբ այն վերածվում է տիրապետողականության, այն դառնում է թույն»։
Երբեմն ամենասարսափելի շղթաները սիրուց կոփվածներն են։
