Սիրում էինք միմյանց, երջանիկ ընտանիք էինք, 3 տղա ունեինք․․․ Սակայն այդ օրը տակնուվրա արեց իմ ողջ կյանքը։Ամեն ինչ սկս-
վեց ապագա կնոջս հետ ծանոթությունից։ Այն ժամանակ մենք սովորում էինք համալսարանում՝ նույն կուրսում, և ես ուղղակի խեն-
թանում էր նրա համար։Այն, որ Մարին մի օր կարող էր դառնալ իմ կինը, մտքովս նույնիսկ չէր անցնում։
Ես համոզված էի, որ պետք է ամուսնանալ միայն այն ժամանակ, երբ կարողանաս ապահովել ընտանիքդ և ապրելու տեղ ունենաս։
Իսկ ես հասարակ ուսանող էի, և ոչ առանձին տուն ունեի, ոչ էլ աշխատանք։Սակայն որոշ ժամանակ անց սկսեցի աշխատանք փնտ-
րել, որ կարողանամ համատեղել դասերի հետ։ Մի քանի օրից զանգ ստացա, ինձ հրավիրում էին հարցազրույցի։
Հիանալի առաջարկ ստացա․ և աշխատանք ստացա, և ժամանակավոր բնակարան։ Մի օր մորս հետ խոսելիս պատմեցի, որ մի աղ-
ջիկ է ինձ դուր գալիս, սակայն նրան ոչինչ չեմ ասել, գիտեմ, որ հիմա հաստատ չի ցանկանա ամուսնանալ, իսկ մայրս էլ ասաց․
-Անխելք ես, որդիս, մի՞թե սիրող կնոջը գումարն է միայն հետաքրքրում։
Դրանից հետո երկու օր սկսեցի մտորել, և վերջապես մատանի գնեցի և գնացի Մարիի մոտ՝ ամուսնության առաջարկություն անե-
լու։ Նա համաձայնեց։Ժամանակի հետ ավելի լավ աշխատանք գտա, ծնողներիս օգնությամբ կարողացա բնակարան գնել։ Մարին
մանկատնից էր, և օգնություն ստանում էինք միայն իմ ծնողներից։Մենք իրար շատ էինք սիրում, ունեցանք երեք որդի, երջանիկ և
խաղաղ ապրում էինք, երբ եղավ ամենամեծ դժբшխտությունը։
Ձմեռ էր, ես ու Մարին վերադառնում էինք աշխատանքից, երբ шվտովթшրի ենթարկվեցինք։ Ես փոքր վնшսվшծքներ ստացա, իսկ
ողջ հшրվшծը հասավ Մարիին։ Երեք շաբաթ մնալով վերшկենդшնшցմшն բաժանմունքում՝ կինս մш հ шցшվ․․․Նրա մш հ վшն մեջ
ինձ եմ մեղադրում․․․չկարողացա կանխել վթшրը։Ես մնացի միայնակ՝ երեք երեխաներիս հետ։
Հիմա նրանք մեծացել են, ավագս համալսարանում է սովորում, մյուսներն էլ դպրոցի վերջին դասարաններում։Ես ինձ հաճախ եմ
հարցնում, արդյո՞ք կամուսնանայի Մարիի հետ, եթե իմանայի, որ ամեն ինչ այսպես կդասավորվի։ Չէ որ եթե նրա կյանքում չլինեի
ես, չէր լինի նաև шվտովթшրը․․․
