Մեր նշանադրության օրն էր: Իմ ծնոնղերն էին ու ամուսնուս մայրը և հայրը: Բոլորն այնքան սիրալիր էին… սակայն միայն առաջին քսան րոպեի մեջ:Այնուհետև սկսեց ամենասարսափելին: Սկեսուրս ասաց, որ մինչ հարսանիքը Պետք է այցելեմ բոլոր բժիշկներին Ու նրան տրամադրեմ իմ բուժգրքույկը:
Ամուսինս համառորեն ձայն չէր հանում: Ես, բնականաբար, ասացի, որ հարց չկա: Իսկ մայրիկս ասաց, որ դա լիարժեք զառանցանք է:Սկեսուրս ասաց, որ եթե տենց է, ուրեմն հարսանիք չի լինի այնքան ժամանակ, մինչ չներկայացնեմ նրան մեր ողջ գերդաստանում եղած բոլոր հիվանդությունները:
Հայրս կոպտեց սկեսուրիս ու գնաց: Ես մնացի: Ինձ անհարմար էի զգում, որ իքնս էլ գնամ:Գիշերը ինձ ու ամուս-նուս առանձին պառկեցրեցին, դա ևս տարօրինակ էր, սակայն այդ ժամանակ էլ ամուսինս լռեց: Մինչև Քնելը իմացա, որ վաղը գնում ենք ամուսնական պայմանագիր կնքելու:
Զարմանքից բաց էր մնացել բերանս:Առավոտյան վաղ արթնացա ու գնացի: Հանեցի հեռախոսիս քարտը ու գցեցի զիբիլի մեջ: Հասկացա, որ ժամանակին եմ Հեռացել…
