Ամեն ինչ սկսվեց հենց հարսանիքից, երբ սկեսուրս ոչ միայն նվեր չտվեց, նա նույնիսկ չշնորհավորեց մեզ:
Բայց ես դեռ փորձեցի գոհացնել սկեսրոջս: Ես ամուսնացել էի գյուղի տղայի հետ։ Անում էի ամեն ինչ՝ տան գործեր. մշակում էի այգին, նույնիսկ սովորեցի կով կթել: Ամուսինս ֆինանսապես օգնեց, որ մայրը տունը վերակառուցի:
Եվ երբ մենք ունեցանք հաշմանդամ երեխա ունեցանք, նա նույնիսկ չեկավ թոռնիկին տեսնելու, այլ պարզապես զանգահարեց և ասաց.
-Ավելի լավ է այդպիսի երեխա չունենալ․․․
Երկար տարիների հիվանդանոցների, առողջարանների, վերականգնողական աշխատանքների արդյունքում բարեբախտաբար, մենք կարողացանք բուժել երեխայիս։ Նման արդյունքի համար մենք շատ ջանք ու գումար ծախսեցինք:Սկեսուրս իր ամուսնուս ասաց, որ ես եմ մեղավոր հիվանդ երեխա ունենալու համար։
Նա որդուս չէր սիրում, բայց ես ապրում էի միայն որդուս համար: Նա 2 տարեկանում բանաստեղծություններ էր ասմունքում: Ես ուզում էի բոլորին ապացուցել, որ նա լավագույնն է: Ես երկար տարիներ անցկացրեցի հիվան-դանոցներում, այդ ընթացքում սկեսուրս ոչ միա անգամ մեզ տեսակցության չի եկել: Ամուսինս աշխատում էր շուրջօրյա, որպեսզի կարողանանք վճարել վիրահատությունների և վերականգնողական կենտրոնների գումարները։
Այժմ որդին արդեն 13 տարեկան է: Այս տարիների ընթացքում նա որդուս համար որպես տատիկ չի եղել, նա իրեն պահել է օտարի պես: Հիմա սկեսուրս ծանր հիվանդ է, ներել եմ, բայց ոչինչ չեմ մոռացել:
Ամուսինս կրտսեր եղբայր ունի, սկեսուրս նրան է կտակել ամեն ինչ՝ բնակարան, տուն և ունեցվածք: Չնայած այդ ամենին ես երջանիկ եմ, ունեմ սիրող ամուսին, ով մեզ ապահովվում է ամեն ինչով, իսկ որդիս առողջացել է։
Այժմ ստիպված եմ նրան խնամել, չէ՞ որ նա իմ սիերլի ամուսնու մայրն է․․․
