Սկեսուրս բոլորովին այլ տեսք ուներ, բայց պնդում էր, որ․․․Ես միշտ մտածել եմ, որ իմ սկեսուրը սովորական, բարի թոշակառու է։ Հա նգիստ, բարեկիրթ, մեղմ ձայնով և անսահման համբերատարությամբ։ Նա երբեք ձայնը չէր բարձրացնում և միշտ գիտեր, թե ինչպես ընտրել իր խոսքերը։
Նա սիրում էր իր թոռներին՝ քաղցրավենիք էր բերում նրանց, քնելուց առաջ հեքիաթներ էր պատմում, նստում էր նրանց հետ, մինչ ամուսինս և ես աշխատում էինք։ Ես կարծում էի, որ աներևակայելիորեն բախտավոր եմ՝ այնպիսի սկեսուր, որի մասին կարելի էր միայն երազել։
Այսպիսով, երբ մի առավոտ մեր տան դիմաց ոստիկանական մեքենա կանգնեց, ես նույնիսկ ուշադրություն չդարձրի։ Ես մտածեցի, որ դա հավանաբար հարևանների գործն է։Բայց երբ երկու ոստիկան դուրս եկան մեքենայից և ուղիղ մեր տուն գնացին, սիրտս սե ղմվեց։Ես բացեցի դուռը։ Նրանցից մեկը հարցրեց. «Աննա Իվանովա՞»։
«Սա իմ սկեսուրն է», — պատասխանեցի ես։ «Ի՞նչ է պատահել»։
Ոստիկանը լուրջ նայեց ինձ և ասաց.
«Մենք պետք է անձամբ խոսենք նրա հետ»։
Իմ սկեսուրը դուրս եկավ սենյակից։ Նրա բաժակը դողում էր ձեռքերում, աչքերը՝ շփոթված։Այնուհետև ոստիկաններից մեկը բացեց թղթապանակը և հանգիստ ասաց.
«Աննա Իվանովա, դուք ձերբակալված եք մի շարք ֆինանսական խարդախությունների, անձնական տվյալների գողության և փաստ աթղթերի կեղծման կասկածանքով։ Խնդրում եմ, եկեք մեզ հետ»։
Ես ապշած էի։
«Սա, հավանաբար, սխալ է», — գրեթե գոռացի ես։ «Նա հիվանդ է։ Նա հազիվ է քայլում, նույնիսկ խանութ չի կարողանում գնալ»։
Բայց ոստիկանները չէին լսում։ Նրանցից մեկը նրբորեն բռնեց նրա ձեռքը և տարավ մեքենայի մոտ։
Սկեսուրս շրջվեց, խոնավ աչքերով նայեց մեզ և շշնջաց.
«Ես չէի ուզում, որ գործերը այսքան հեռու գնան…»։
Ես և ամուսինս մեքենայով գնացինք ոստիկանություն՝ չկարողանալով հավատալ դրան։ Եվ այնտեղ մեր իմացածը մեր արյունը սառ եցրեց։ Քննիչը մեզ ցույց տվեց տեսախցիկների տեսագրությունը։Նա էկրանին է։ Կախարդ և ակնոցներով, կեղծ անվամբ հաշվից մեծ գումար է հանում։
Մեկ այլ ձայնագրություն ցույց է տալիս, թե ինչպես է նա կեղծ չեկեր ուղարկում։ Եվ հետո՝ մի հին կարի մեքենա, որի մեջ գտնվեցին տասնյակ կեղծ անձնագրեր և փաստաթղթեր։Պարզվեց, որ նա տարիներ շարունակ գողացել է տարեց մարդկանց անձնական տվյա լները և հավաքել նրանց կենսաթոշակները։
Ես անշարժ նստած էի՝ զգալով, թե ինչպես է իմ ներսում ամեն ինչ փշրվում։ Այս ամբողջ ընթացքում մենք ապրել ենք նույն տանիքի տակ։Ես վստահում էի նրան իմ երեխաներին։ Ես կիսում էի իմ անհանգստությունները։ Ես հարգում էի նրան իր հանգստության և բարության համար։
Հիմա, երբ նայում եմ նրա լուսանկարին՝ այն լուսանկարին, որտեղ նա ժպտում է՝ բարի աչքերով և շուրթերի շուրջ ծալքերով, այլևս չեմ տեսնում մի ծեր կնոջ։Ես տեսնում եմ մեկին, ով ամբողջ կյանքում դեր է խաղացել։Խաբեության վարպետ, թաքնված քնքշության և թուլության դիմակի ետևում։ Եվ ամենավատն այն է, որ նա չէր խաբում անծանոթներին։ Նա խաբում էր նրանց, ովքեր իրեն ամե նաշատն էին սիրում։
