Սկեսուրս միշտ ասում է, թե թոռան համար խելագարվում է, բայց նրան խնամելու համար ինձանից գումար է պահանջում․․․
Ինձ անհրաժեշտ են Ձեր խորհուրդները, իմ սիրելի ընթերցողներ:Ես լավ ընտանիք ունեմ, 33 տարեկան եմ, ամուսինս՝ 36, որդիս՝ 5: Սկեսուրս հիանալի կին է, անցած տարի նրա 60 ամյակն էր: Ես և ամուսինս շատ ենք աշխ ատում: Աշխար հում տեղի ունեցող վեր-ջին իրադարձությունների պատճառով աշխատավարձերը կտրուկնվազել են, իսկ ապրիլին, ընդհանուր առմամբ, գործազուրկ էինք, ուստի փողն այժմ այնքան շատ չէ, որքան միշտ:
Ստիպված ենք մի փոքր խնայողություն անել զվարճանքների վրա: Իհա՛րկե, դա երեխային չի վերաբերում:Մանկապարտեզը փակ է, իսկ սկեսուրս միշտ ուրախությամբ էր նստում թոռնուհու հետ: Մանկա պարտեզից հաճախ էր նրան վերց նում, պահում մինչև մեր վերադառնալը: Հաճախ էինք չորսով ընթրում: Բոլորովին վերջերս ինձ թվաց, որ նա փոխվել է: Չա րացել է և դարձել ագրեսիվ: Իսկ վերջին անգամ ես ուղղակի սարսափեցի նրա խոսքերից:
«Ի՞նչ է, ձեզ համար դայա՞կ եմ: Կարծես ամեն օր աշխատանքի եմ գալիս այստեղ: Աշխատելու համար պետք է աշխատա-վարձ վճարել…»:
Ես նույնիսկ չգիտեի, որ կարող եմ նրան պատասխանել. «Մայրի՛կ, բայց Դուք տատիկ եք և պետք է նստե՛ք Ձեր հարազատ թոռնիկի հետ…», — այսպես էի ուզում ասել, բայց ցնցող վիճակի պատճառով նույնիսկ լեզուս չպտտվեց:
Հետո լռեցի:Կպատմեմ ամուսնուս (նա այդ ժամանակ կողքիս չէր): Նա նույնիսկ չհա վատաց ինձ, իսկ հետո այն իր ականջներով լը-սեց: Որոշ ժամանակ անց հայտնաբերեցինք, որ մեր խնայողություններից որոշակի գումար է անհետացել: Մենք միանգամից հաս-կացանք, թե որտեղ են դրանք կորել, այնուհետև սկեսուրս ասեց, որ՝ որպես «կանխավճար» է վերցրել …
Դա պարզապես անհեթեթություն էր… Հիմա սկեսո ւրս մեզ մոտ չի գալիս: Քո ւյրս է նայում որդուս: Քանի դեռ համա լսարանում դաս չկա, իրեն կարող է դա թույլ տալ: Բայց հետո ինչ եմ անելու…ես չեմ հասկանում, գուցե իսկապես անհրաժեշտ է վճարել դրա համար։ Ի՞նչ եք կարծում: Եթե պետք է դայակ վարձեմ,ապա ավելի լավ չի՜ լինի վճարեմ սկեսրոջս…
