Ես ու ամուսինս միասին ենք արդեն 3 տարի։ Այս ընթացքում մեր փոքր ընտանիքը բազմիցս է ենթարկվել սկե-սուրիս կողմից բխող բացասական վերաբերմունքի հետ։ Նա հաճախ է դուրս գալիս իմ ընկալման սահմաննե-րից։ Չգիտես ինչու, նրան թվում է, որ ինքն է պատասխանատու նրա համար, թե ինչ ենք ուտում, ում հետ կա-րող ենք ընկերություն անել, իսկ ում հետ՝ ոչ, որ հագուստն է մեզ հարմար, որտեղ պիտի աշխատենք։ Նաև սկե-սուրս սիրում է լինել ամեն ինչի կենտրոնում, որ բոլորս նրա շուրջ պտտվենք։
Ես ու ամուսինս գոնե մի տոն երկուսով նշելու իրավունք չունենք։ Բոլոր առիթներին պիտի գնանք սկեսուրիս տուն։ Անցյալ տարի սիրահարների տոնին ես ու ամուսինս ռեստորան էինք գնացել, և նրա մորը դա այնքան տխրեցրեց։ Նա փետրվարի 15-ին եկավ մեր տուն և այնպիսի սկանդալ սարքեց, մեզ անպատասխանատու ու անշնորք անվանեց, քանի որ համարձակվել էինք մոռանալ նրա մասին ՍԻՐԱՀԱՐՆԵՐԻ ՏՈՆԻՆ։
Նրա աներեսությունը ինձ շատ է նեղացնում ու տհաճություն պատճառում։
Ես որոշեցի, որ էլ չեմ լռելու։ Ամանորից 1 ամիս առաջ ամուսնուս ասացի, որ իմ մայրը ոչ մի բանով պակաս չէ սկեսուրիցս, սակայն նա երբեք թույլ չի տա իրեն նույնիսկ զանգել ուշ ժամի կամ անձնական հարցեր տալ, ինչու՞ ենք մենք այդ կնոջն այդքան իրավունք տվել։ Բարեբախտաբար, ամուսինս ինձ հետ համաձայն էր։
Ի վերջո, որոշեցինք, որ Նոր Տարին դիմավորելու ենք քաղաքից դուրս, միայն մենք երկուսով։ Սկեսուրիս էլ զգուշացրեցինք, որ հենց վերադառնանք հունվարի 2-ին, առաջին հերթին իր տուն կգնանք։ Բայց ոչ, նա կարծես չի լսում։
Դեկտեմբերի 31-ին, երեկոյան ժամը 10-ին զանգում է այդ համառ կինը ու հարցնում, թե մենք երբ կհասնենք իր տուն։ Հետո սկսում է բարձր բղավել, նախատել, որ ինքն արդեն 3 օր է, ինչ ուտեստներ է պատրաստում, իսկ մենք անտեսում ենք իրեն, միայնակ ենք թողնում։ Մոտ կես ժամ մենք լսում էինք նրա բողոքներն ու գոռոցերը․․․
Արժե՞ ասել, որ մեր տոնը փչացած էր ու մենք այլևս ոչ մի բանի տրամադրություն չունեինք։
Ես չգիտեմ, հիմա ինչպես վարվեմ նրա հետ, ի՞նչ ասեմ, որ մեզ հանգիստ թողնի։
