Ես ու ամուսինս մեր սիրելի որդուն սխալ ենք դաստիրակել։ Մենք նրան մանկուց երես էինք տալիս, նոր խաղալիքներ գնում, երբ մի քիչ մեծացավ, զուրկ չմնաց նաև համակարգչային խաղերից։
Սկզբում որդիս համատեղում էր և համակարգչային խաղերը, և խմբակներն ու դպրոցի դասերը։ Սակայն հետո ամեն ինչ փոխվեց։ Դպրոցից հետո տղաս ընդունվեց ամենահասարակ ԲՈՒՀ-ը, քանի որ նա տարված էր համակարգչով։ Ուսման մասին նույնիսկ խոսք գնալ չէր կարող․․․
Այնպես ստացվեց, որ ես ու ամուսինս բաժանվեցինք, երբ տղաս 10 տարեկան էր։ Նախկին ամուսինս ալիմենտներ վճարում էր, բայց երբ որդին դարձավ 18 տարեկան, ասաց, որ արդեն տղայի աշխատելու ժամանակն է։
Արդյունքում մենք մնացինք առանց գումարային օգնության, տղաս ԲՈՒՀ-ից դուրս մնաց՝ քննությունները չհանձնելու պատճառով։ Հիմա նա 25 տարեկան է։ Իսկ ես հոգնել եմ այսպիսի կյանքից։ Հասկանում եմ, որ ինքս եմ նրան սխալ դաստիրակել, սակայն այլևս չեմ դիմանում։
Արդեն մի քանի տարի է, ինչ արթնանում եմ գիշերվա կեսին որդուս գոռոցներից։ Նա տարվում է խաղերով և սկսում անպատշաճ խոսքեր օգտագործել։Մի օր էլ չդիմացա։ Ողջ գիշեր արթուն պառկելուց և որդուս անպատկառ խոսքերը լսելուց հետո, վաղ առավոտյան արթնացրեցի նրան ու ասացի, որ հավաքի իրերը։
Նա չհասկացավ, թե ինչ է կատարվում, հետո սկսեց բղավել։ Բայց արդյունքում հավաքվեց, վերցրեց համակարգիչն ու անձնական իրերը, և դուռը ուժեղ շխկացնելով՝ գնաց տնից։Ինձ համար դժվար էր նման որոշում կայացնելը։ Բայց հետո վերջին տարիների ընթացքում առաջին անգամ կարողացա քնել, իսկ որդիս մեծ մարդ է, կկարողանա մի ելք գտնել։ Արդեն ժամանակն է, որ հանգիստ ապրեմ։
