Վերջերս վերադառնում էի արտերկրից, երբ օդանավի մեջ մի երեխա․․․Ես նման բան չէի տեսել։Վերջերս ինքնաթիռով վերադառնում
էի արտերկրից,երբ սրահում մի երեխա․․․Նման բան ամեն օր չես տեսնի Վերջերս արտերկրից ինքնաթիռով վերադառնում էի Հայա-
ստան, երբ թռիչքի ընթացքում բարձրախոսով հայտարարեցին, որ բժի շկի օգն ություն է անհրաժեշտ:
Բարձարցել էր 12 տարե կան տղայի ճնշ ում ու անտա նելի ցավում էր որով այնը:Ես մոտեցա նրան,իսկ իմ հետևից եկան երկու կան-
այք: Նրանցից մեկը մանկաբու յժ էր, մյուսը՝ նեղ մասնագետ, վարա կաբան, իսկ ես էլ թերապևվտ եմ:Ի դեպ, նման բան առաջին ան-
գամ էի տեսնում: Սովորաբար ինքնաթիռում միայն ես եմ բժ իշկ, իսկ այս անգամ միանգամից 3 հոգի:Մենք զննեցինք տղային, իմաց-
անք, թե ինչ ախ տանիշներ ունի, ու եզրակացրեցինք, որ նրա մոտ պանկ րեատիտ է:
Մանկաբու յժը ներարկում արեց, որպեսզի թեթևացնի վիճակը, իսկ ես մերսում էի որո վայնը:Տղայի մայրը վստահ ու հանգիստ պա-
տասխանում էր մեր հարցերին: Նա հիս տերայի մեջ չէր ընկել, որդուն չէր խղճում, բավականին հանգիստ էր պահում իրեն:Մյուս ու-
ղևորները նույնպես օգ նություն էին առաջարկում: Միայն մի քանիսն էին նստած տեղից խորհուրդներ տալիս ու նկատողություն ա-
նում: Բարեբախտաբար, ադեկվատ մարդիկ ավելի շատ էին:
Տղամարդկանցից մեկը գրկեց երեխային ու հարմար տեղ պառ կացրեց: Մի կին դե ղահա բերով մեծ տոպրակ բերեց, որոնք այնքան
տեղին էին: Կարողացանք կարգավորել տղայի վիճակը, նա քնեց ու այլևս չգանգ ատվեց ցա վից: Ես մի քանի անգամ այցելեցի նրան
ու նկատեցի, որ մոտկայաքում բոլոր նստածները լուռ էին, որպեսզի չխա նգարեն նրա քունը: Այնքան ուրախ էի, որ նման ազգակից-
ներ ունենք, ովքեր կա րող են մտնել դիմացինի, թեկուզ անծանոթի դրության մեջ, օգնել ու աջակցել:
