Վերջին շրջանում իմ ու ամուսնուս հարաբերությունները լարված էին, որոշեցինք մի քանի օր առանձին ապրել․ 2 օր անց առանց զգուշ ացնելու գնացի տուն․․․Պարզվեց ինձ անակնկալ էր սպասվում, այսքան տարի նման բան չէր արել։Ես ու ամուսինս իրար լավ էինք հասկ անում, մենք օրինակելի զույգ էինք:
Բայց տարիների ընթացքում, երբ երեխաները մեծացան, կազմեցին իրենց ընտանիքներն ու հեռացան,հասկացանք, որ ձանձրանում ենք միասին։ Ես չէի կարողանում հասկանալ, թե ինչպես եղավ, որ մենք, լինելով այդքան մտերիմ, հեռացանք իրարից։ Կարծում էի, որ մեզ սպա ռ նում է ամուսնալուծությունը, մեր ամուսնական կյանքի վերջը եկել է:
Ամուսինս գնաց գյուղ, նա նույնպես ցանկություն չուներ տուն վերադառնալ: Անցավ որոշ ժամանակ, հասկացա, որ կարոտել եմ ամ ուսնուս, բայց չուզեցի զանգահարել։Մի անգամ, երբ աղջիկներիս տնից վերադարձա տուն, աչքերիս չհավատցի: Ամուսինս կանգնած է վառարանի մոտ, ճաշ է պատրաստում, սեղանը գցած։
Ես կանգնեցի և զարմացա, իսկ նա ինձ ասաց, որ ձեռքերս լվանամ և նստեմ սեղանի մոտ: Ես զարմացած հարցրի, թե ինչ առիթով է այդ երեկույթը: Նա մոտեցավ ինձ, գրկեց ինձ և ասաց, որ կարոտել է ինձ և ուզում է ինձ հաճեցնել։ Նա խոստացավ այլեւս չբաժան վել ինձանից, և, գիտե՞ք, ինձ թվում է, որ մենք ավելի ենք մտերմացել և տասնամյակներով երիտասարդացել։