Տանից դուրս եկա ու աստիճաններին երեխայի լացի ձայն լսեցի․ Մոտեցա, գետնին սավանով փաթաթած մի նո-րածին էր դրված, կողքին մի երկտող․․․
Իմ անունը Մաքս է:Ես ունեմ գրեթե ամեն ինչ. լավ աշխատանք, տուն, մեքենա, ընկերներ: Միայն սիրելի կին չու-նեմ:Ես սիրում եմ զվարճանալ: Իմ կյանքում շատ աղջիկներ են եղել:Նրանք ինձ շատ են սիրում, իսկ ես չեմ հաս-կանում, թե ինչի համար: Բայց օգտվում եմ դրանից:
Մի խոսքով, կյանքս այսպես է անցնում. աշխատանքային օրերին ես օրինակելի որդի եմ և ջանասեր աշխատա-կից, իսկ հանգստյան օրերին ակումբներում եմ զվարճանում:Մի օր էլ իմ դռան առաջ հայտնաբերեցի ծածկոցով փաթաթված փոքրիկի: Ես մոտեցա, և երկտող գտա.
«Քո աղջիկն է, Անին: Ես նրան չեմ կարող պահել, թող մնա քեզ հետ»:
Ես զանգեցի մորս: 15 րոպե անց նա մեր տանն էր: Մայրս գրկեց փոքրիկին, նրան կերակրեց և փոխեց տակդի-րը: Մենք սկսեցինք մտածել. թե ինչ պիտի անենք: Հայրությունը հաստատող թեստ հանձնելու որոշում կայաց-րեցինք:Արդեն մի շաբաթ երեխան մեր տանն էր: Ես նրան շատ էի կապվել, սիրում էի նրան հետևել, նայել, մինչ քնած է: Նա հրաշք է…
Վերջապես եկան անալիզի պատասխանները. ես փոքրիկ Անիի հայրն եմ:
Ոստիկանության շնորհիվ գտանք երեխայի մորը: Պարզվեց, նա 19 տարեկան է, իմ հերթական ընկերուհիներից մեկը: Աղջիկն ուղղակի վախ եցել էր,որ չի կարողանա երեխային մեծացնել: Մենք փորձե ցինք նոր կյանք սկսել: Այժմ ապրում ենք միասին. ես, սիրելի կինս և մեր հրաշք Անին: Մենք իսկապես եջանիկ ենք…
