Տաքսի նստեիս վարորդին ասացի,որ մոտս 10000 դրամանոց է ու խնդրեցի, որ իմ համար մի հատ էլ սառը հան-քային ջուր գնի․ Երբ տեղ հասանք, ցանկացա վճարել, նա ասաց․․․
Էլյա Համբարձումյանը գրում է. Անուշ լինի։ Տաքսի նստելո ւն պես վար որդին զգո ւշացրեցի, որ մոտիս մանրա-դրա-մը կարող է չբավականացնել վճարմանը, իսկ եղածն էլ խոշոր ․10 000 -անոց թղթա դրամ է։ Պատասխա-նեց, որ մանր չունի, բայց մի բան կմտածի։
Զրուցելով գնացինք՝ ճանապարհին փնտրելով խանութ, որտեղ կարող էինք մանրել գումարը։ Վերջապես երև-աց «Սուպերմարկետ» ամպագոռգոռ անվանումով մի փոքրիկ խանութ։ Վարորդին խնդրեցի ,որ ի՛նքը մոտենա մանրելու ու ավելացրեցի․
-Տղա ջան, մի հատ էլ սառը հանքային ջուր գնեք, խնդրում եմ, անտանելի ծարավ եմ։
Վարորդը վերադարձավ, ինձ մեկնեց սառը հանքայինն ու չմանրված թղթադրամը։
-Մանր չունեին։
-Վայ, բա հանքայինը․․․
-Անուշ խմեք։
Մտածեցի, որ, մեկ է մանրելու ենք ու անպայման ջրի գումարն էլ կտամ։ Մեծ բավ ականությամբ ըմբոշխնեցի կենարար սառը։ Չերկարացնելու համար ասեմ,որ այդպես էլ չման րեցին չարաբաստիկ 10000-ը;Հասանք տեղ, մոտս եղած մանրադրամը չնչին տարբերությամբ բավականացրեց ուղեվարձը վճարելուն, բայց ջրի համար՝ չէ։ Մեղավորության զգացողությամբ երիտասարդին ասացի այդ մասին։
-Էդ ի՞նչ եք ասում։ Նույնիսկ, եթե մանրեին էլ ,ուրեմն ես պետք ա փող վերցնեի՞ ջրի համար։ Հաշվենք՝ մամաս ա ծարավել։
-Լավ ա, մի նեղվեք,հանգիստ գնացեք, անուշ լինի։
Այդ հանդիպումից երիտասարդը օրհնանքս տարավ, ես՝ շնորհակալության զգացումը, որ ինձ մի անծանոթ տղա համամետեց իր մոր հետ։ Էլյա Համբարձումյան:
