Տղես ու հարսս ինչ ամուսնացել են, ամբողջ օրը կլուբներում են, տան սաղ հոգսն էլ իմ վրայա. չդիմացա էրեկ մի էրկու բան ասեցի, գնացել տղուս խաբար էր տվել ու․․․Հլը ինչ էին որոշել մարդիկ. նենց նեղված եմ։ Հարսս ու տղես ամուսնանալուց հետո սաղ օրը կլուբներում քցած են՝ մի օր ծնունդ են գնում, մի օր ուղղակի ֆռֆռալու ու օր չկա, որ իրանք մնան տունը:
Առավոտ լույսը բացվում ա, գնում են գործի, իրիկունն էլ մարդիկ գործից հետո իրանց կայֆերով են գնում: Ոչ մտածում են էրեխա ունենալու մասին, ոչ էլ հարսիս ընդհանրապես հետաքրքրում ա տան գործերը: Սաղ իմ վրայա: Էրեկ էլ նեռվերս չհերիքեց, ասեցի մի քանի բան դեմքին:
Ասում եմ մոռացել ես երևի, որ ամուսնացած ես, տան գործ կա, բան կա: Ես չեմ ասում մի գնացեք, բայց ամեն ինչն չափ ու սահման կա:Մի նենց վատ զգաց, նեղվեց: Գացել տղուս էր սաղ ճոխացրած խաբար տվել ու մարդիկ որոշել էին, որ պետք ա գնան առանձին ապրեն: Հասկանում ե՞ք, էտ ասածիցս նենց մի վատ էին զգացել, որ սենց որոշում են կայացրել:
Էս ա էլի կյանքը, պահի, մեծացրա, վերջում էլ այ սենց պատասխան են տալիս:
