Տղուս ու հարսիս վռնդել եմ տնից ու ես ունեմ իմ պատճառները․․․Հիմիկվա էրեխեքը նստում են ծնողի վզին ու ուզում են նրա հաշվին ապրեն․․․Բա մենք ըտենց էինք։Ես ու մարդս մեր ընտանեկան կյանքը սկսել ենք զրոյից:Մեզ ոչ ոք չի օգնել, ոչ իմ ծնողները, ոչ էլ մար դուս ծնողները:Մեզ սովորեցրել են, որ եթե մենք որոշում ենք ընտանիք ստեղծել, ուրեմն մեր հույսը պիտի դնենք միայն մեր վրա: Ու շատ բանի ենք հասել մեր ուժերով:
Նույնիսկ մեր տղու համար առանձին բնակարան գնեցինք: Նվիրեցինք տուս ու հարսիս: Վերջերս նաև դաչա գնեցինք: Տղես աղջիկ ուն եցավ ու էդ առիթով մենք մեքենա նվիրեցինք: Հարսիս հետ մի օր չենք վի ճել:Բայց մի օր տղես ճամպրուկներով տուն եկավ, ասեց, որ բա ժա նվել են, և ալիմենտ չվճարելու համար պարզապես իր բնակարանը նվիրել է նախկին կնոջը։
Ես ու ամուսինս շո կ ապպրեցինք: Ինչան էինք տան ջվել, աշխատել այդ բնակարանը գնելու համմար: Եվ նա պարզապես վերցրեց ու ամեն ինչ տվեց կնոջը։ Բայց ամենավատ բանը տեղի ունեցավ հետո. Որդին սկսեց ապրել մեզ հետ, և վեց ամիս հետո նա տուն բերեց մի աղջկա։ Ասաց, որ կդառնա իր երկրորդ կինը։
Սկզբում տղաս ուզում էր մեզ համոզել, որ վաճառենք ամառանոցը և այս գումարով իր համար այլ բնակարան գնենք, բայց ես ու ամու սինս հրաժարվեցինք։Նոր հարսի հետ կյանքը պարզապես անտանելի էր: Արդյունքում տղես սկսեց խնդրել ինձ և ամուսնուս, որ տեղա փոխվենք դաչա, որինքն ու կինը ապրեն մեր բնակարանում:
Ես նրանց դուրս արեցի տանից, թող նա կնոջ հետ հեռանա մեր բնակարանից ու զրոյից ստեղծի իր կյանքը։
