Ցմահ բանտարկության դատապարտված կալանավորը միայն մեկ բան էր խնդրում՝ տեսնել իր նորածին որդուն…Բայց հենց որ նա երեխային գրկում էր, անսպասելի մի բան տեղի ունեցավ։«Դատարանը ձեզ մեղավոր է ճանաչում և դատապարտում է ցմահ բանտարկ ության», — ասաց դատավորը՝ չհեռացնելով իր թղթերից։
Մի փոքր լռությունից հետո նա ավելացրեց. «Մեղադրյալը վերջնական խոսք ունի»։Նարնջագույն համազգեստով տղամարդը դանդաղ բարձրացրեց գլուխը։ Նրա ձայնը տատանվեց։«Ձերդ պատիվ… կարո՞ղ եմ մեկ խնդրանք անել։ Թույլ տվեք տեսնել որդուս։ Նա ծնվել է, երբ ես արդեն բանտում էի։ Ես երբեք նրան գրկում չեմ պահել»։ Դատավորը վեր նայեց, լռեց և գլխով արեց պահակներին։
Դուռը բացվեց։ Դատարան մտավ մի երիտասարդ կին՝ գունատ և հոգնած։ Նրա գրկում նա պահում էր մի փոքրիկ երեխա, փաթաթված կապույտ վերմակով։Նա մոտեցավ։ Ոստիկանները ազատեցին տղամարդու ձեռնաշղթան։ Նա ձեռքը մեկնեց և զգուշորեն վերցրեց երե խային, կարծես վախենալով նրան շատ ուժեղ դիպչել։
Արցունքները հոսում էին նրա այտերից՝ տարիներ շարունակ առաջինը։ Նա երեխային սեղմեց կրծքին և շշնջաց.
«Ներիր ինձ… Ներիր ինձ, փոքրիկ…»
Դատարանի դահլիճը լիակատար լռություն էր։ Նույնիսկ պահակները, որոնք սովոր էին ամենադժվար տեսարաններին, չէին համարձա կվում շարժվել։ Միայն երեխայի շնչառությունն էր լսվում։Եվ հանկարծ տղամարդը վեր նայեց։
«Ես պետք է ճշմարտությունն ասեմ»։ Նրա ձայնը դողում էր, բայց դրանում վճռականություն կար։ «Ես չեմ սպանել այդ մարդուն։ Իմ եղ բայրն է սպանել։ Նա հարբած էր։ Ես… չէի կարող նրան հանձնել։ Ես մեղքը վերցրի»։
Դատարանի դահլիճով մի ցածր շշուկ լսվեց։ Դատավորը գունատվեց։Կինը գրկեց երեխային, աչքերը լցվեցին արցունքներով։
«Ես կարծում էի, որ կարող եմ ապրել սրա հետ», — շարունակեց նա՝ նայելով որդուն։ «Բայց երբ ես նրան գրկում եմ… հասկանում եմ. իմ ընտանիքն ամենակարևորն է»։ Ես այլևս չեմ կարող լռել։
Դատավորը դանդաղորեն վեր կացավ։
«Նիստը հետաձգվեց։ Գործը ենթակա է վերանայման»։
Մեկ շաբաթ անց հետաքննությունը վերսկսվեց։Եվ այդ օրը արված լուսանկարը ցրվեց թերթերում. բանտային համազգեստով տղամա րդ, որը գրկում էր երեխա, դեմքը լի էր հույսով՝ տարիներ անց առաջին անգամ։
Այդ պահին նա հանցագործ չէր։Նա հայր էր՝ մեկը, ով վերջապես որոշել էր ճշմարտությունն ասել։
