5 տարի առաջ հայտնվել էի դժվարին իրավիճակում: Ամուսինս լքեց ինձ՝ միայնակ թողնելով 1 տարեկան երե-խայիս հետ: Հավաքեց իրերն ու հեռացավ…Ես փորձում էի ինչ-որ բան անել, տեղավորվել աշխատանքի, սա-կայն երեխայի հետ դա գրեթե անհնար էր:Մի օր երբ տուն էի վերադառնում հերթական անհաջող հարցա-զրույցից, տեսա մի տարեց կնոջ, ով վախենում էր միայնակ անցնել ճանապարհը:
Մոտեցա նրան, վերցրեցի ձեռքի ծանր տոպրակները, բռնեցի ձեռքից և անցակցրեցի:Նա ինձ շնորհակալություն հայտնեց և պնդեց,որ մտնեմ իր տուն՝ մի բաժակ սուրճ խմելու:Ի զարմանս ինձ՝ ես համաձայնեցի: Ինքս էլ չնկա-տեցի թե ինչպես սկսեցի, սակայն պատմեցի ողջ պատմությունս: Տատիկն ասաց, որ իր թոռն ունի մանկապար-տեզ:
-Ես հիմա կզանգեմ նրան: Գուցե նա օգնի քեզ,-ասաց տատիկը:
Այդպես էլ արեց: Պայմանավորվեց նրա հետ, որ ես երեկոյան զանգահարեմ և խոսենք:Հաջորդ օրը ես նստած էի մանկապարտեզի տնօրենի աշխատասենյակում: Արդյունքում ես ունեցա դայակի աշխատանք և երեխայիս հետս այնտեղ տանելու հնարավորություն:
Դեռ մի քանի տարի այսպես կշարունակեմ, իսկ հետո գուցե հաշվապահություն սովորեմ, որպիսի կարողանամ ավելի բարձր աշխատավարձ ստանալ:Այդպես պատահական հանդիպումն օգնեց լուծել այդ պահին շատ բարդ խնդիրներ՝ դեպի լավը կյանքս կտրուկ փոխելով:
