Փողոցում պատահական նախկին սկեսուրիս տեսա․ Ինձ թվաց ամեն անգամվա պես նորից կթռնի դեմքիս ու կանպատվի, բայց․․․Նրա խոսքերից ողջ մարմնով փշաքաղվեցի։19 տարեկան էի, երբ ամուսնացա: Կիսուրս, հիմա արդեն նախկին, շատ վատ բնավորություն ուներ, շատ կռ վարար էր, ամեն մանրուքից կարար մեծ կռ իվ սարքեր:
Ես խաղաղասեր մարդ եմ, ու ամեն ինչ անում էի, որ սիրտը շահեմ: Իմ ծնողներն ինձ միշտ ասել են, որ մեծերին հարգել ա պետք, չի կա րելի պատասխանել: Ստպում էր առավոտ ժամը 6 անց կես արթնանալ: Երևի շատերը չեն հավատա, որ օրը մեջ պատուհան մաքրել էր տալիս:
Ես երբեք գործից չեմ խուսափել, բայց էդ կնոջ պատճառով ես սկսեցի ատ ել տնային գործերը:Թույլ չէր տալիս ավտոմատ լվացքի մեքե նայից օգտվել,ստիպում էր, որ իրա ու ամուսնուս շորերը ձեռքով լվանամ: Մի օր նկատեց, որ հեռախոսով եմ խոսում,ձեռքիցս վերցրեց ու պատուհանից դուրս շպրտեց՝ ասելով.
Էդ քեզ պետք չի:Մերոնց տուն ամիսներով չէի գնում: Անընդհատ վիրա վորում էր, ամուսնուս հրա հրում էր իմ դեմ:
Էնքան էր հասցնում, որ ամուսինս ծե ծում էր ինձ: Մի օր էլ ուղղակի փախա,հենց հողաթափերով ու տան հագուստով:Դրանից հետո մի քանի անգամ փողոցում պատահական հանդիպել ենք, հենց փողոցում հար ձակվում էր, քաշում էր մազերիցս ու վիրավորանքներ տեղ ում:
Մի քանի օր առաջ պատահական նորից հանդիպեցինք, սիրտս սկսեց արագ խփել:Մոտեցավ, կանգնեց առաջս ու ասեց. Կներես ինձ: Ինձ թվաց երազ եմ տեսնում, կիսուրս ու՜ր, ներողությունն ու՜ր: Ասեց, որ ինքը հիվանդա, մոտը քաղց կեղ են հայտնաբերել:
Գիտի, որ իրան երկար չի մնացել ու չի ուզում, որ ծանրացած հոգով էս աշխարհից գնա: Առո ղջություն մաղթեցի ու հեռացա: Բայց աս եմ, որ ներել եմ չեմ կարող: Չի կարելի մարդուն այդքան ցա վ պատճառել, հետո գալ կանգնել առաջն ու ասել կներես ու ակնկալել, որ կների:
Միգուցե ես ճիշտ չեմ, բայց…
