Փորձում էի հեռախոսով ասել կնոջս, որ այս պահին երեխայի կաթի համար գումար չունեմ․․․Չգիտեի, որ տնօրենս լսում է մեր խո-
սակցությունը։Ես, կինս և մեր 5 ամսական որդին նոր էինք տեղափոխվել մայրաքաղաք: Բարեբախտաբար, շուտ կարողացա տե-
ղավորվել աշխատանքի:Դեռ 5 օր էի աշխատում, իսկ մինչև աշխատավարձս 1 ամիս կար:
Զանգեց կինս, դուրս եկա միջանցք, որ խոսեմ հետը: Կինս ասում էր, որ երեխայի կաթնախառնուրդը վերջացել է, իսկ ես ասացի.
-Ես պիտի աշխատեմ, որ գնեմ, իսկ աշխատելու համար ինձ բենզին է պետք: Ես այս պահին գումար չունեմ ոչ բենզինի,ոչ էլ կաթնա-
խառնուրդի համար:
Երբ անջատեցի հեռախոսը, տեսա, որ տնօրենս կանգնած էր այնտեղ, բայց ոչինչ չասաց:2 ժամ անց նա մոտեցավ ինձ, ասաց, որ
իրեն մի քանի ժամով տամ իմ մեքենան: Ես ասացի, որ մեջը բենզին չկա, իսկ նա պատասխանեց, որ խնդիր չէ, ինքը կլցնի:Ուշ երե-
կոյան տնօրենս բերեց մեքենաս և տվեց բանալին:
Նստեցի և տեսածս ստիպեց ինձ՝ 30 տարեկան տղամարդուն,մի կերպ զսպել արցունքներս:Նստարանին 10 տուփ կաթնախառնուրդ
կար, իսկ կողքը՝ 50 000 դրամ:Տնօրենս ասաց, որ դա փոքր բոնուս է, և ինքն ակնկալում է, որ հետագայում ես լավ կաշխատեմ…
