Փոքրիկ աղջիկը մոտենում է հորը և հարցնում․ «Ինչու՞ բոլորը Մայրիկներ ունեն, իսկ Աստված իմ Մորը տարել է»։
Ինչու՞ են երեխաներին մանկապարտեզից նրանց մայրերը տուն տանում։ Ինչու՞ բոլորը մայրիկներ ունեն։ Ես նրա կարիքը շատ ունեմ»։
Արցունքները պարզապես հոսում էին և հոր, և նրա փոքրիկ աղջկա աչքերից։
Հայրը աղջկան շատ ամուր գրկեց․ «Սիրելիս, այդպես էլ է լինում, չէ որ մայրիկները հավերժ չեն։ Մայրիկը միշտ քեզ հետ է , քո սրտում։
Ուղղակի այնտեղ՝ ամպերում, նույնպես երեխաներ կան։
Նրանք ոչ մայր ունեն, ոչ հայր, բոլորը որբ են։ Նրանք այնտեղ հաճախ են լաց լինում և նրանք նույնպես Մոր կարիք ունեն։
Եվ որոշեց Աստված նրանց համար ուղարկել այնտեղ մեր Մայրիկին։ Մենք քո հետ շատ ընկերական ենք, երբեմն մեզ համար դժվար պահեր են լինում։ Ժպտա և խնդրում եմ հասկացիր, իմ պարգև»։
Աղջիկը արագ մաքրեց արցունքները, լռեց, իսկ հետո ասաց․ «Ես գիտեմ։ Եթե այդպես է, ուրեմն լավ, ես արդեն մեծ եմ և բացի այդ ունեմ շատ սիրելի հայրիկ!»…
Այսպիսի հայրերը միայն հարգանքի և գովեստի խոսքերի են արժանի։
