Փռում uմենի էի․ Գnրծից տուն էի գնnւմ, երբ ականատես եղա ավտոբուսի մոտ 25 տարեկան վարnրդի արարքին․․․Կանգառում 80-82 տարեկան տատիկ բարձրացավ, ազատ տեղ նկատեց և զգույշ նստեց:
Լուռ հետևում էի նրան. նա պայուսակից թաշկինակ հանեց, բացեց այն և սկսեց 10-դրամանոց մետաղադրամներով 100 դրամ հաշվել: Հաջորդ կանգառում խնդրեց վարորդին կանգ առնել, շնորհակալություն հայտնեց երիտասարդին և մեկնեց ձեռքը, որպիսի տա գումա րը:
Իսկ հետո եղավ այն, ինչ ոչ ոք չէր ակնկալում տեսնել. վարորդը հրաժարվեց վերցնել գումարը, իսկ երբ տատիկը պնդեց, նա ասաց, որ ուղղակի պատուհանից դուրս կգցի մետաղադրամները:Տատիկը հուզմունքից սկսեց արտասվել, երբ հանկարծ երիտաարդը խնդրեց բոլորին 2 րոպե սպասել:
Վազեց կանգառին մոտ գտնվող խանութ և մի քանի րոպե անց դուրս եկավ 2 մեծ տոպրակներով, որոնք տվեց տատիկին:Էլ չպատմեմ տատիկի ռեակցիայի մասին, ով բարձրաձայն արտասվելով և շնորհակալություն հայտնելով հեռացավ, երբ հանկարծ նստած կանան ցից մեկը դժգոհ ձայնով ասաց.
-Մի՞թե արժեր ինչ-որ շնորհակալություն ստանալու համար այդքան գումար ծախսել, իսկ ուղևորներին էլ սպասեցնել:
Երիտասարդը պտտվեց, նայեց կնոջը և ասաց, որ վերջինս իջնի երթուղայինից, այլապես չի շարունակի ճանապարհը: Այս երիտասար դը ստիպեց հավատալ, որ աշխարհը դեռ փրկվելու հնարավորություն ունի, դեռ կան բարի մարդիկ, ում վրա կարելի է հույս դնել
