Քանի դեռ ամուսինս փող չուներ, ասում էր քո նմանը չկա, հորս փողերով հարստացավ, հիմա էլ ինձ հավան չի…Դե ասեք, ինչ անեմ։ Մարդս ծագումով գյուղիցա: Երբ մենք ծանոթացանք քաղաքում վարձով էր ապրում: Ոչ մի բան չուներ: Սկի կարգին շոր չկար հագ ին: Սաղ ամառ նույն շալվարով ու սառոչկով էր:
Ինձ դուր էր գալիս իրա պարզությունը, իմ համար կարևոր չէր, ինքը փող ունի թե չէ:Ես մեծացել եմ հարուստ մարդկանց շրջապատ ում: Տեսնում էի, թե ինչ են անում էդ հարուստների տղերքը ու ինքս իմ համար որոշել էի, որ երբեք հարուստ տղու հետ չեմ ամուսն անա:
Տեսնում էի, ոնց են վարվում իրանց կանանց հետ: Իմ համար ամենակարևորն էն էր, որ իմ նկատմամբ հարգանքով էր:Մեր հարսան իքի ծախսը իմ ծնողներն են արել, պապաս ասում էր. Կարևորը էն ա, որ դու երջանիկ լինես աղջիկ ջան: Ծնողներս որ պես հարսան իքի նվեր մեզ բնակարան նվիրեցին:
Հետո պապաս մարդուս լավ գործի դրեց: Ասում էր, աղջիկ ջան սաղ քո համար եմ անում: Մարդս սկսեց լավ փող աշխատել, շրջապ ատ մտավ:Բայց ինքն էլ փոխվեց, մե ծամ տացավ: Հիմա էլ հավան չի ինձ, ասում ա. զարմանում եմ, ես քո ինչը հավանեցի, որ քեզ առա: Ես ապ շած մնացի: Շուռ եկա ու իրան ասեցի.
-Հորս փողերով մարդ դառար, հիմա ինձ էլ հավան չե՞ս: Ծակ նասկիներդ մոռացե՞լ ես, սոված սնգռտում էիր: Մի մոռացի, թե ում շնո րհքով մարդ դառար: Չէի պատկերացնում, որ փողը մարդուն կարա էդքան փոխի: Չտեսավ պատից կախ, տեսած ճակատից կախ, իսկը իրա համար ա ասված:
