Քույրս եկավ իմ տուն և խնդրեց հանգստյան օրերին որդին մնա ինձ մոտ, սակայն վերադարձավ միայն 5 տարի անց․․․Կրտսեր քու
յրս մի օր խնդրեց, որ իր որդին երկու օր մնա մեր տանը: Ասաց, որ շատ կարևոր գործեր ունի: Զարմիկիս շատ եմ սիրում, երեխա-
ներս էլ նրա հասակակիցներն են, միասին շատ լավ խաղում են, այնպես որ մերժելու պատճառ չունեի:
Բայց հանգստյան օրերը տևեցին 5 տարի…Կիրակի երեկոյան զանգեցի քրոջս, որ իմանամ, թե երբ է գալու երեխայի հետևից: Նա
պատասխանեց, որ պատրաստվում է նոր կյանք սկսել, իսկ որդին իրեն խանգարում է…և ինքը չի ուզում վերադառնալ:Ես այնքան
բարկացած էի, որ ուղղակի հնարավոր չէ նկարագրել խոսքերով: Ես չեմ աշխատում, զբաղվում եմ երկու երեխաներիս դաստիրա-
կությամբ, միայն ամուսինս է գումար վաստակում:
Առաջին մի քանի օրվա ընթացքում չգիտեի,ինչպես վարվել:Բայց ի վերջո համարձակությունս հավաքեցի և խոսեցի ամուսնուս հետ,
պատմեցի,ինչ է տեղի ունեցել:Մենք որոշեցինք տղային թողնել մեր տանը,այդ ժամանակ նա 4 տարեկան էր:Առաջին ամսվա ընթաց-
քում զարմիկս շատ էր կարոտում մորը, բայց ժամանակի հետ սկսեց մոռանալ նրան:
Եվ ահա, 5 տարի անց մայր կոչվածը վերադարձավ: Նա տանջված շան նման էր, թվում էր, թե 15 տարով մեծ է, քան կա իրականում:
Մայրս ծեր է,նեղանալու ժամանակ չունի, ընդունել է դստերը:Իսկ ես չեմ պատրաստվում խոսել հետը:Նա ամեն օր գալիս է,որ տեսնի
որդուն:
Երեխան օտարացել և հեռվացել է նրանից, ինձ մայրիկ է ասում:Որոշել եմ, որ թույլ չեմ տա քրոջս վերցնել երեխային, նա արդեն իմ
հարազատ որդին է դարձել:Բայց կասկածներ ունեմ, որ սխալ եմ վարվում: Իսկ եթե երեխան մեծանա և մեղադրի ինձ սրա համար…
