Օտար մարդկանց ավելի հաճույքով եմ օգնում քան հարազատներին, որովհետև հարազատները մտածում են պարտավոր եմ, իսկ օտարները գոնե շնորհակալ են լինում․․․Երեկ ամուսինս գնաց բար, ավելի ճիշտ ՝ բարում գտ նվող ամառ ային խաղահրապարակ ՝ հանդիպելու իր հին ընկերոջը: Ամուսինս շատ ընկերներ չունի, բայց դողում է նրանցից յուրաքանչյուրի համար: Հավաքույթից ամու-սինս տուն վերադարձավ բավականին մեծ գումարով:
-Սա քեզ՝ գնումներ կատ արելու համար է, — ասաց ամուսինս և տվեց ինձ հիսուն հազար:
-Որտեղի՞ց է սա, գտել ե՞ս ․․․
-Չէ Լյոշան է պարտքը վերադարձրել,-ասաց ամուսինս։
Այնուհետև նա ինձ պատմեց մանրամասներ, որոնց մասին նա ինքն էլ երբեք չի հիշել:Չորս տարի առաջ Ալեք սեյը հայտնվեց տհաճ իրավիճակում, որից դուրս գալու համար ստիպ ված էր վաճա ռել այն ամենն, ինչ ուներ: Եվ բացի այդ, Ալեքսեյից հեռացավ կինը՝ վախենալով դժվարություններից:
Իրավիճակը կարգավորվեց հօգուտ Ալեքսեյի, բայց նա մնաց առանց գումարի և քառասուն տարեկան հասակում պետք է սկսեր նոր կյանք կառուցել:Գումար չկար, ստիպված ոտքով էր գնում աշխատանքի: Դա երևում էր ամբողջ շրջակայքում: Ալեքսեյի եղբայրները՝ արտերկրում հանգստանալով, ոչ մի կոպեկով անգամ չէին օգնում նրան։
Շուտով Ալեքսեյը հանդիպեց Լարիսային: Առաջին ժամադրության համար թանկարժեք ծաղիկեփունջ գնալու համար Ալեքսը վաճա-ռեց իր ժամացույցը, մի քանի անգամ էլ ժամադրությունից առաջ, Ալեքսեյը պարտքով գումար է վերցրել նաև ամուսնուցս։Ամեն ինչ դանդաղ քայլերով կարգավորվում էր, և բացի այդ Լարիսան նրա մոտ էր և աջակցում էր իր սիրելի տղամարդուն:
Ալեքսեյի մոտ ամեն ինչ աստիճանաբար սկսեց բարելավվել: Արդեն բավա կանին գումար էր վաս տակում, վերցրեց հիպոթեքային վարկ և ամուսնության առաջարկություն արեց Լարիսային:Եվ ահա երեկ բարում Ալեքսեյը վերադարձրել է իր պարտքն ամուսնուս: Ամուսինս ընդհանրապես չէր սպասում և հաճելիորեն զարմացել էր:
-Շնորհակալություն օգնության համար. Ներիր ինձ, որ այսքան ուշ եմ վերա դարձնում: Իսկ ապես այլևս հնարավո րություն չունեի: Եղբայրներս տեսնում էին, որ ես խեղդվում եմ, բայց չօգնեցին, իսկ դու աջակցեցիր ինձ: Գիտես, կյանքը երկար է: Հիմա եղբայրներս հիշել են ինձ, բայց այլևս նրանք ինձ պետք չեն: Ես երբեք չեմ օգնի նրանց:
Նրանք այսօր ունեն օգնության կարիք, իսկ ես չեմ էլ մտածում, որ պետք է օգնեմ նրանց։Արդյո՞ք արդարացի է նրա նման վերաբեր-մունքը: Ես կարծում եմ, որ այո: Ի վերջո, ո՞ւմ վրա կարելի է հույս դնել, եթե ոչ հարազատ քույրերի ու եղբայրների վրա: Բայց երբեմն նրանք դառնում են շատ ավելի վատ և անտարբեր, ի տարբերություն օտարներ մարդկանց:
Ես ուրախ եմ, որ իմ ընտանիքում այդպես չէ: Եղբայրներս անպայման կօգնեն ինձ: Իսկ ինչպե՜ս է Ձեզ մոտ, ի՜նչ եք կարծում, ճի՜շտ վարվեց նա արդյոք։
