Օրեր առաջ զոքանչս եկավ մեր տուն ու խնդրեց ինձ իր հետ գնալ ամառանոց․ Այդ օրվանից երդվեցի, որ էլ երբեք ոտքս այնտեղ չի լինի, սակայն․․․Մի օր մայիս ամսին զոքանչս ասաց․
-Անդրանիկ, չես գա՞ ինձ հետ ամ առանոց, օգնես մի քիչ։
Գնալ ես չէի ուզում, բայց մերժել չէի կարող։1,5 ժամ գն ացքի մեջ, հետո 1 ժամ ավտոբուսով, ևս 30 րոպե էլ ոտ-քով քայլելու ճանապարհ անցանք։ Պարզվեց, որ այսպես կոչված «ամառանոցը» կիսափլուզված տնակ է, բառիս բուն իմաստով՝ աղբից պատր աստված․ անհա սկանալի արկղերից, ստվարաթղթերից, ֆան երաներից։ Ամբողջ օրը ես հող էի փորում կիսաջարդած թիակով և լսում էի, թե որտեղ է զոքանչս պատրաստվում խնձորենի տնկել, իսկ որտեղ մանուշակներ ու վարդեր ցանել։
Ես մտովի անիծում էի այդ ծառերը, այդ զզվելի բալենին․Ուշ երեկոյան ես վերա դարձա քաղաք ու ասացի կնոջս․
-Այլևս երբեք ոտք չեմ դնի ձեր ամառանոց։
Անցավ 25 տարի։ Ես շրջեցի ողջ աշխարհը, բայց հիմա առաջին հնարավորո ւթյան դեպքում վազում եմ այնտեղ՝ 1,5 ժամ գնացքով, բայց կայարանից արդեն տաքսի եմ նստում, պայմանները բարելավել են։Այդ հողամասում մե-ծացան երեխաներս։ Մենք այնտեղ նոր տուն կառո ւցեցինք, իսկ ես էլ արդեն ուրախությամբ եմ հող փորում ու ինչ-որ բան ցանում։Զոքանչիս տնկած խնձորենու տակ մեծ սեղան է դրված, մեր բոլորի սիրված վայրն է։
Ես ու կինս հաճախ ենք նստում ծառի տակ, սուրճ խմում ու խոսո ւմ։Ամ ռանը, երբ քաղաքում շոգից հնարավոր չէ շնչել, ես կանգնում եմ հողա մասի թփերի հովի տակ, նայում եմ երկնքին ու մտածում․
-Այս ինչ երջանկություն է։Աշխարհում ավելի լավ տեղ չկա:
