Դեպքը եղել է մի քանի ամիս առաջ, ձմռանը։ Մտա սուպեր մարկետ, տան համար պիտի առև տուր անեի։ Ուշա-դրությունս մոտ 6-ամյա մի տղա գրավեց, մոր հետ քա յլում էին խանու թում։ Այնքան գեղեց կադեմ էր երե խան, ժպտա ցող աչքեր ուներ։ Բայց տխուր էր։ Ակն հայտ էր, որ ինչ-որ բան է ուզում, բայց չի ասում։
Մինչ մայրը կանգնած էր զեղջված ապրան քով ցանցերի մոտ, ինչ-որ բան էր ընտրում, երեխան ֆլոմաս տերներ վերցրեց, նայեց, հոտոտեց, ծանր շունչ քաշեց ու նորից դրեց տեղը։ Հետո քանոն վերցրեց, պտտեց ձեռքերի մեջ, խեղճ աչքերով նայեց մորը։ Վերջինս շոյեց որդու գլուխը, քանոնը դրեց տեղը ու կամաց ասաց․
-Տղաս, գումար չունեմ։
Երեխան ուղղակի գլխով ասաց «հա» ու անցավ մի կողմ։ Սիրտս կծկվեց․․․Երեխայի հագին հին, արդեն փոքրա-ցած գլխարկ էր, նապաս տակի ականջ ներով, շատ մանկական։ Աչքիս առաջ եկավ աղջիկս․ երբ ամուսինս դեռ նոր էր մահացել, ես էլ սկզբնական շրջանում դեռ գումար չունեի։ Կար ժամանակ, երբ ես էլ չէի կարող ինձ թույլ երեխայիս համար 1000 դրամի մատիտ ու ալբոմ գնել․․․
Շատ երկար չմտորեցի։ Երբ մայրն ու տղան գնացին ուրիշ կողմ, սայլակիս մեջ դրեցի ֆլոմաստեր, մեծ տուփով գունավոր մատիտներ, ալբոմ, պլաս տիլին․․․ մի խոս քով, այն ամենը, ինչ կուրախաց ներ երեխային։ Բայց հետո սկսեցի մտածել, ինչպե՞ս տամ ապրանքը, որ հանկարծ չնեղացնեմ նրանց։Որոշեցի սպասել դռան մոտ։ Երբ նը-րանք արդեն պիտի դուրս գային, ժպտալով մոտեցա ու ասացի․
—Գիտեի՞ր, որ այսօր մեր խանութում նապաս տակի ականջների մրցույթ էր։ Լավագույնը քո գլխարկն էր, այնպես որ դու հաղթել ես։ Իսկ սա քեզ փոքրիկ պարգևատրում։
Դուք չեք կարող պատկերացնել, թե երեխան ինչ աչքերով նայեց ինձ, երբ տեսավ տոպրակի պարունակությունը։ Գուցե շատ մարդիկ՝ արդեն մեծ տարիքի հասնելով, երբեք չեն ունեցել նման էմոցիաներ։ Այդ պահին գործադրե-ցի բոլոր ջանքերս, որ չարտասվեմ, իսկ ահա մոր մոտ չստացվեց։
Բնականաբար, նա ինձ չէր հավա տացել։Երկուսն էլ սկսեցին շնորհակա լություն հայտնել, բայց ես արագ հեռա-ցա, ինձ անհարմար զգացի,քանի որ արածս մեծ բան չէր,հսկա յական գումար չէի ծախսել։Ճանապար հին մտա-ծում էի կյանքի մասին, ցավում, որ նման դեպքեր են լինում, բայց ինձ մի քիչ թեթևացած զգացի, որ ինչ-որ մի ե-րեխայի ստիպեցի հրաշքների հավատալ․․․
