Օրեր առաջ մետրոյում 2 երիտասարդ տղաների խոսակցությունը լսեցի․ Մինչ օրս հիշելիս ամաչում եմ նրանց փոխարեն․․․
Երեկ մետրոյում պատահաբար լսեցի երկու երիտա սարդների խոսակցո ւթյուն, երկուսն էլ մոտ 25 տարեկան էին: Շատ մարդ կար վագոնում, ակամա լսում էի՝ ինչ են խոսում:Ամեն ինչ սկսվեց նրանից, որ նրանցից մեկին զանգ եկավ.
-Անի՞ն էր, — հարցրեց մեկը:
-Չէ, էլի նա:
-Մա՞յրդ, — հարցրեց ընկերը:
-Հա, զզվացրել է արդեն: Հորիցս էլ եմ հոգնել:
-Հանգստացիր, ծնողներդ են, պետք չէ այդպես:
-Զզվացնում են, նրանք ինձ ՊԵՏՔ ՉԵՆ: Այդ կինը պիտի անպայման իմանա, թե ես ուր եմ գնում, երբ եմ գալու: Թող ինձ հետ գործ չունենան: Ինձ ոչ ոք պետք չէ, ինձ հիմա միայն ծառաներ են պետք, բայց դրանց համար գու-մար չունեմ, ստիպված ծնողներիս հետ եմ ապրում, — ծիծաղելով ասաց երիտասարդը:
-Դու հո հիմա՞ր չես, դու լավ մայր ունես,- ընկերն ինձա նից շատ էր զարմացած:
-Լա՞վն է, բա ինչի է այդքան գրում և զանգում, ի՞նչ է ուզում ինձանից:
-Դու տխմար ես…
Այդ պահին հասա իմ կայան, դուրս եկա վագոնից, չգիտեմ,հետո ինչպես ավարտ վեց խոսակցությունը:Ահա այս-պիսի երիտասարդներ են լինում:Ծնողները, բնականաբար,նույնպես տարբեր են լինում, բայց այդ տարիքում նս-տել նրանց վզին, գումար վերցնել և ծառա համարել, կարծում եմ, անընդունելի է…
