Ես ունեմ մեծահասակ որդի և դուստր, որոնց ես և ամուսինս դաստիարակեցինք, օգնեցինք գնել բնակարան, ինչպես նաև խնամեցինք մեր թոռներին: Հիմա ես մենակ եմ ապրում, ամուսինս մահացել է հինգ տարի առաջ:
Ես ունեմ փոքր կենսաթոշակ, այն հազիվ է հերիքում ինձ, և երբեմն դեղեր գնելուց հետո բառացիորեն խնայում եմ սննդի համար:Երեխաները շատ լավ գիտեն իմ կենսաթոշակի մասին, բայց ոչ մի անգամ օգնություն չեն առաջարկել: Ինչ-որ կերպ ես մի անգամ ակնարկեցի, որ նրանք վճարեն բնակարանի կոմունալների կեսը, քանի որ ինձանից հետո բնակարանը նրանց կմնա:
Որդիս ձևացրեց, որ չի հասկանում ակնարկս, իսկ դուստրս ասաց, որ ինքն իր բնակարանի համար էլ է դժվարությամբ վճարում: Ինչպե՞ս կարող եմ հավատալ դրան, եթե նրանք ընտանիքով ամեն տարի իրենց հանգիստն անցկացնում են արտերկրում։
Աղջիկս սիրում է ամեն ամիս նոր հագուստներ գնել, թոռնիկիս միշտ երես են տալիս գումարով, նրան դպրոցի ծախսերի համար ավելի շատ գումար են տալիս, քան իմ կենսաթոշակն է: Իսկ որդուս հարցում պարզապես կլռեմ, քանի որ հարսս վերահսկում է ամեն ինչ, և եթե նա նույնիսկ ուզում է ինձ օգնել, հարսս դա թույլ չէր տալիս:
Երբ հարևանուհիս ասում է, որ իր երեխաները վճարում են նրա կոմունալները, բերում սնունդ և նրան ուղարկում են ծով մի քանի տարի անընդմեջ, ես ինձ շատ վիրավորված եմ զգում, քանի որ ես օգնել եմ իմ երեխաներին ոչ պակաս, քան նա: Առաջ ես նրանից պարտքով գումար էի վերցնում, բայց հիմա ամաչում եմ, քանի որ վախենում եմ, որ նա կհարցնի, թե ինչու երեխաները չեն օգնում ֆինանսապես:
Ես հիշում եմ, թե ինչպես էին ծնողներս օգնում ինձ և քրոջս ամեն ինչում, բայց մենք մեծանալով հայտնել ենք մեր շնորհակալությունը նրանց, մենք երբեք դատարկաձեռն չէինք գնացել նրանց մոտ, բացի սնունդից, ձմռանը ածուխ և վառելափայտ ենք գնել: Ոչ ոք մեզ չէր ակնարկել, մենք ինքներս էլ գիտեինք, որ դա անհրաժեշտ է, իսկ ես, ըստ երևույթին, սխալ եմ դաստիարակել երեխաներիս:
Ես դեմ չէի լինի մեկ-երկու տարով տեղափոխվել դստերս մոտ, իսկ իմ բնակարանը հանձնել վարձով, ես այդ տարբերակով կկարողանայի գումար խնայել, բայց ես վախենում եմ խոսել այդ մասին: Չնայած նրան, որ իրենց բնակարանը բավականին մեծ է:
Ես չգիտեմ, թե ինչպես են մյուս կենսաթոշակառուներն ապրում իրենց թոշակով, ես դա չեմ կարող անել, չնայած նրան, որ ես շատ տնտեսող եմ: Երբ ամուսինս ողջ էր, նա թոշակի անցնելով, շարունակում էր աշխատել, բայց փոխանակ պահեինք այդ գումարը մեր ծերությունն ապահովելու, մենք ամենը տվել ենք մեր երեխաներին, քանի որ այդ ժամանակ նրանք ունեին դրա կարիքը: Եվ ահա այսպիսի երախտագիտություն նրենց կողմից:
