Դեռ 3 տարեկան էի, երբ հայտնվեցի մանկատանը․ Հիշողությանս մեջ մնացել է միայն այդ ձայնը, այդ լացի ձայնը․․․
Մաշան ման կատնից առաջ իր ապրած ողջ կյանքը հիշում է մառախո ւղի մեջ:Սով, խառնաշփոթ, անծա նոթներ, պայքար, լիքը շշեր, և վախ: Նա նույնիսկ չէր կարողանում հիշել մոր դեմքը,չնայած նրան,որ նա հաճախ էր փորձում դա անել:Միայն երեխայի լացը մնաց նրա հիշողություններում, բայց թե որտեղի՞ց է նա, Ի՞նչ երեխա, ինչո՞ւ է նա լացում Մաշան դա չէր հիշում:
Նա 3 տարեկան էր, երբ հայտնվեց մանկա տանը և երկար ժամ անակ սպասում էր մոր վերա դարձին։Բայց ամիսներն անցնում էին, իսկ նրա կյանքում ոչինչ չէր փոխվում, ան գամ իր երազները, որտեղ լսվո ւմ էր փոքրիկի լ ացի ձա յնը և այն, որ շտապ պետք է այն-պես անել, որ նա լռի հակ առակ դեպքում լավ չի լինի։ Ամեն երեկո Մաշան երազում հարյո ւրավոր դռներ էր բացո ւմ, բայց նրանց հետևում միայն դատարկո ւթյուն էր: Մաշան բացականչում էր. Դե փոք րիկ մի լ ացիր, ես գալիս եմ, բայց նա երբեք ճիշտ դուռը չէր գտնում:Տխո ւր մտքերից աղջկան հանեց դայակի ձայնը.
֊ Մաշա եկել են քեզ մոտ, արի գնանք միասին։
Սենյա կում նրան էին սպասում երկու հոգի՝ տղամարդ և կին: Երկո ւսն էլ ուշադիր նայում էին աղջկան և լռում.
֊ Ծանոթացեք սա Մաշան է։ Կինը սկսեց խոսել, բայց ակն հայտ երևում էր, որ դա նրա համար շատ դժվար էր․
.֊ Ողջույն Մաշա: Իմ անունը Լյուդա է, իսկ սա Սերգեյն է։ Մենք եկել ենք քեզ հետ հանդիպման: Կցանկանա՞ս զբոսնել մեզ հետ: Մա-շան համաձայնվեց:
Նրանք քայլում էին ման կատան շենքի մոտա կայքում գտնվող ճանապարհով, Լյո ւդան հարցրեց Մաշայի հետաքրքրո ւթյունների և ըն-կերների մասին, ասաց, որ իրենք Սերգեյի հետ աշխատում են համալսարանում, որ նրանք տանն ունեն մի շուն:Մաշան ոչինչ չէր հասկանում գիտության մասին, բայց նա հիշում է շանը, որի անունը Չիպ էր: Նրանք աղջկան չասացին, թե ինչու են եկել, բայց Մա-շան գիտեր, որ այդպես գալիս էին ապագա մայրիկները և հայրիկներն իրենց երեխաների հետևից։
Փոքրիկը սպասում էր նրանց և որոշ ժամանակ անց նրանք վերադարձան.
֊Մաշա, մենք քեզ համար մի պատճառով ենք եկել: Ես և Սերգեյը որդի ունենք, նա 3 տարեկան է արդեն: Մենք նրան որ դեգրել էինք, երբ նա շատ փոքրիկ էր: Մենք հանգիստ ապրում էինք, մինչև մեկ ամիս առաջ ամսագրում տեսանք քո լուսանկարը և քո ազգանու-նը` Վոզնեսենսկի: Մեր որդին էլ նույն ազգանունն ուներ, երբ որ դեգրել էինք նրան: Մենք պարզել ենք, որ նա քո եղբայրն է:
Եվ մաշան հիշեց, փոքրիկի լ ացի ձայնը, որը միշտ լսում էր իր երազի մեջ, դա իր եղբայրն էր։Նա հի շեց նաև, որ երբ եղբայրը լացում էր, մայրը շատ էր բարկանում փոքրիկի վրա, իսկ ինքը միշտ փորձում էր նրան հանգստացնել։ Աղջիկը հուզ մունքից և միևնույն ժա-մանակ կա րոտից սկսեց լա ցել, իսկ Լյուդան ասաց, որ կցանկանար, որպեսզի Մաշան նույնպես դառնար իր աղջիկը և որոշ ժամա-նակ անց նրանք որ դեգրեցին Մաշային։
