Անորեքսիան դարի հիվանդություն է:Սա ծուղակ է սովորական աղջիկների համար, ովքեր իրենց խնդիրների լուծումը փնտրելով ՝ ընկնում են դրա մեջ, և այդ ժամանակ նրանք այլևս չեն կարողանում դուրս գալ այնտեղից: Շատ հաճախ անորեքսիկ կանայք չեն հաղթահարում այս խնդիրը, և ավարտը ցավոք շատ տխուր է լինում:
Բայց, իհարկե, կան ուրախալի պատմություններ, երբ հարազատների միջամտությունը փրկում է նման հոգե-բանական խնդիրներ ունեցող մարդկանց կյանքը: Այո այո. Քչերը գիտեն, որ անորեքսիան հայտնվում է հենց հոգեբանական մակարդակում:
Դպրոցահասակ Աննան, ով բնակվում է Բրիտանիայում, փրկվել է միայն մոր միջամտության շնորհիվ:Չնայած, եթե անկեղծ խոսենք, հոգեբանության հետ կապված խնդիրները, իսկ հետո քաշի կորուստը, աղջկա մոտ սկսվեցին հենց ծնողների հավերժական վեճերի շնորհիվ:
Աղջիկն, ով ուներ քաշի հետ կապված խնդիրներ և դպրոցում քիչ ընկերներ, չէր կարողանում որևէ մեկի հետ կիսել իր խնդիրները: Այսպիսով նա ընկավ հուսահատության մեջ: Նա չէր ուզում, որ իր ծնողներն իրեն կանգնեցնեն ընտրության առաջ, թե ում հետ պետք է նա շարւնակի ապրել: Այսպիսով, որոշեց, որ եթե նիհարի, կդառնա դպրոցում ամենահայտնին, կուրախացնի ծնողներին իր հաջողություններով, և նրանք ստիպված չեն լինի ամուսնալուծվել:
Ճշմարտությունն այն է, որ նա սկսեց կշռել ընդամենը 30 կիլոգրամ, ամեն օր ավելի էր թուլանում և կորցնում ու-ժերը:Իրավիճակին միջամտեց մայրը, ով, վերադառնալով մեկ այլ քաղաքից, սկսեց զանգեր կատարել, և գտավ մասնագետներ և լավ հոգեբանների: Նա սկսեց ավելի շատ շփվել դստեր հետ և լսել նրան: Եվ նրան օգնեց հաղ-թահարել իր կյանքի այս դժվարին ժամանակահատվածը:
Աննան սկսեց քաշ հավաքել, և նորից իմաստավորեց իր կյանքը:Դժվար է հավատալ, որ սա նույն աղջիկն է, այնպես չէ՜
