Աղջիկս արդեն 45 տարեկան է, բայց այսքան ժամանակ ապրել եմ մտավախությամբ, որ իմ երեխան չէ․Չգիտեմ ԴՆԹ անեմ, թե՞ հաշ-
տվեմ այդ մտքի հետ․․․Ես 64 տարեկան եմ,աղջկաս ունեցել եմ երբ ընդամենը 18 տարեկան էի:Ծնողներս իմացան իմ հղիության մա-
սին և հայտնեցին տղայի ծնողներին,և նրանք որոշեցին ամուսնացնել մեզ: Ոչ նա, ոչ էլ ես չէինք ցանկանում ամուսնանալ և վերցնել
այդ բեռը մեր ուսերին։Սակայն դեմ չգնալով մեր ծնողներին՝մենք ամուսնացանք։ Նրանք մտածում էին,որ ամոթալի է հղիանալ, և մե-
նակ մնալ, աբորտ անելն ել մեղք է:
Այսպիսով ես դարձա մայր։Ամուսնուս հետ հարաբերությունները լարվել էին,երկուսս էլ ստիպված էինք ապրում միմիանց հետ, և Եր-
կու կողմի ծնողների համար միեվնույն եր թոռնուհուհու ապագան ինչպիսին կլինի ,միայն թէ չխայտառակվել իրենց հարևաննե-րի,
ընկերների և հարազատների առջև:Այս ամենով հանդերձ, ես լուրջ ախտորոշմամբ երեխա եմ ծնել և ավելի ընկճված դարձել: Մենք
ապրում էինք ինչպես բոլորը։ Աշխատանք, հանգստյան օրերին գնացել ենք ամառանոց, մեծացրել ենք մեր դստերը: Իմ սկե-սուրը
այլևս չկար, բնակարանը մնացել էր մեզ , աղջիկս մեծանում էր:
Կյանքը շարունակվում եր, մենք հարմարվեցինք միմյանց, բայց մեր միջև սեր չկար, այդպես էլ չհայտնվեց:Մի օր ամուսինս ասաց.
«նա իմ երեխան չէ»: Այդ օրվանից ես այլևս չէի կարողանա հանել այս մտքերը իմ գլխից: Փաստն այն է, որ նա ամբողջովին նման չէ
ինձ կամ ամուսնունս: Նմանություն չկա ոչ միայն արտաքին տեսքի, այլև բնույթի, սովորությունների, բացարձակապես ոչինչ:Եվ հի-
վանդությունը, որով նա ծնվել է, հաճախ ժառանգական է, բայց մեր հարազատության մեջ չկա այդպիսի հիվանդություն: Հետագա-
յում պարբերաբար էր շոշափվում այդպիսի խոսակցություններ, և ըստ երևույթին, դուր չգալով ՝ դոստեր՝ դեռահասության շրջանում
ագրեսիվացավ:
Նա վիճում էր ինձ հետ, և սկսեց ինձ մեղադրել, ու վիրավորել, 15 տարեկանում նա առաջին անգամ հրեց, և ես ընկա: Ինձ թվում է,
որ նա նույնպես իրեն հարազատ չէր զգում, բայց ես երբեք դա նրան առերես չեմ ասել:Չնայած իր հիվանդությանը, նա հասունացավ
և ամուսնացավ:Նրա հետ մեր հարաբերություններն ամբողջովին վատացավ։Այսքան ժամանակ երկու անգամ եմ կարողացել փողով
օգնել: Առաջին անգամ երբ նրանց դուստրը ծնվել էր, երկրորդ անգամ երբ թոռնուհիս գնացել էր դպրոց: Ես չեմ կարող ստիպել ինձ
օգնել նրանց, և պարտավոր չեմ, առավե ևս համոզված լինելով, որ նրանք ինձ հարազատ չեն։
Երբ թոռնուհիս գնաց երկրորդ դասարան, ես մնացի մենակ: Ամուսինս խեղդվեց ձկնորսության ժամանակ:Նրա հուղարկավորության
ժամանակ լռություն էր Ես ոչ մի ջերմություն չունեի իմ դստեր հանդեպ, իմ թոռնուհին նույնպես չներկայացավ, և նրանք ինձ համար
գոյություն չունեին: Այնուհետև իմ գլխում ծագեց ԴՆԹ անելու միտքը, որպեսզի հաստատեմ իմ ենթադրությունները:Երբ մնացի մե-
նակ, ես ցավ զգացի իմ կյանքի համար: Ես բարկացած էի, որ ժամանակն անցել էր, բայց ես տեղ չունեի ոչ որպես կին, ոչ էլ որպես
մայր:
Ընկերներուհիներս ինձ խորհուրդ տվեցին գնալ հոգեբանի և գիտեք, թե ինչ է ինձ տվել այդ միտքը:Ինչ իմ կյանքում պատահել է՝ ա-
մեն ինչ տեղի է ունեցել միայն իմ շնորհիվ:Փոխարենը դստերս սիրելու և պաշտպանելուն,ես բարկանում էի նրա վրա,որ նա ընդհան-
րապես ծնվել է:Որ ես դաժան էի նրա հանդեպ, սառն էի ամուսնուս հանդեպ — ես նրան մեղադրում էի պարզապես նրա գոյության
համար, չնայած ես կարող էի փորձել սիրել նրան կամ ամուսնալուծվել ՝ առանց խոշտանգելու ինձ կամ իրեն:
Եվ հիմա, որպեսզի արդարացնեմ իմ պահվածքն ու իմ կյանքը, ես ուզում եմ անել ԴՆԹ թեստ, այնուհետև թափահարել այս թեստը
նրա առջև և հաղթականորեն բղավել. «Ես ասացի, որ դուք իմը չեք: Ես դա զգացի: Ես չէի կարող այդպիսի վատ և հիվանդ աղջիկ
ունենալ »:Անկեղծ ասած, ես արդեն շնչահեղձ եմ եղել: Նման մեկը, կներեք «բժիշկը» համարձակվեց ինձ կյանք սովորեցնել:
ԻՄ ԿՅԱՆՔ: Այո, ես ուզում եմ անել ԴՆԹ թեստ, և, ես հավատում եմ, որ նա կտա պատասխանը այն ամենի համար, ինչ պատահեց
ինձ հետ: Եվ նույնիսկ մեկ տոկոս չեմ կասկածումու որ նա իմ դուստրն է:Ես դրան չեմ հավատում: Ես պարզապես չեմ հավատում դը-
րան: Ես լիովին չեմ հասկանում, թե ինչպես դա կարող էր պատահել. Նրանք հատուկ փոխել են երեխաներին հիվանդանոցում, կամ
սխալ են թույլ տվել … Այդպիսի պատմություններ կան, մարդիկ իրենց ողջ կյանքում չեն մեծացնում իրենց երեխաներին:Բայց, մյուս
կողմից էլ, կասկածները տանջում են ինձ:Ուրեմն ի՞նչ, այնուամենայնիվ քննությունից հետո ինչպիսի պատասխան էլ որ գա միևնույն
է մենակ էի այսքան ժամանակ, մենակ էլ կմնամ:
