Ամուսինս ամեն ամիս պարտաճանաչ ձևով գումար է տալիս ծնողներին, իսկ ինձ համար երբեք գումար չի ունենում․․․
Նաստյան և Կիրիլը 5 տարիէ ամուսնացած են և մեծացնում են իրենց մեկո ւկես տարեկան որդուն: Նաստյան ծննդաբերության ար-ձակուրդի մեջ է: Ամուսինը շատ չի վաստակում: Նրա աշխատավարձը հերիքում է միայն հիպոթեկային վարկի վճարմանը, իսկ մնա-ցած գումարը ծախսվում է երե խայի և սննդի համար: Բայց վերջերս նրա թոշակառու ծնո ղները գնալով ավելի շատ են գումար պա-հանջում ամուսնուցս:Ահա թե ինչ է ասում Նաստյան.
«Ամուսինս միշտ փորձում էր ֆինանսական օգնություն ցույց տալ իր ծնողներին, բայց վերջերս նրանք պարզապես սկսեցին նրանից պարբերաբար գումար խնդրել: Ես չեմ ասում, որ պետք է դադարենք օգնել նրանց, ընդհակառակը, երբ ամուսինս լավ գումար էր վաստակում, և մենք դեռ հիփոթեկային վարկ չունեինք, ես միշտ նրան առաջարկում էի, որ գնանք իր ծնողների համար նոր թեյնիկ կամ խոտհնձիչ գնելու: Իմ ամուսնու ծնողները ապրում են իրենց տանը, իսկ մենք առանձին:
Մենք հիփոթեքային վարկի շնորհիվ ձեռք բերեցինք մեր բնակ արանը, և ինք ներդ էլ գիտեք, թե որքան բան է անհրաժեշտ նոր բնա-կարանում, ունենք մեծա ցող երեխա, իսկ իմ մասին դեռ լռում եմ: Բայց սա սխալ է:Ես ինքս եմ որոշել ում, թե ում և ինչքան գումար պետք է տամ․Ամուսինս, ի դեպ, դեռ ունի մի եղբայր, որը վաստակում և ապրում է ծնողների հետ: Արդյո՞ք նա չի կարողանում օգնել իր ծնողներին: իսկ իրենք։ Ինչու՜ են նրանք այդքան անխռով ու հանդուգն պահում իրենց: Երբ մենք ինքներս պարզապես ավել գու-մար չունենք։
Մենք տալիս ենք նրանց անգամ ամենավերջին կոպեկը՝ մեզանից կտրելով:Իմ ծնողներն ընդհակառակը, փորձում են օգնել մեզ՝ տես-նելով, թե որքան դժվար է մեզ համար, չնայած նրանք նույնպես վարկեր ունենում: Մի անգամ ես փորձեցի Կիրիլի հետ զրուցել նրա ծնողների մասին, բայց ի պատաս խան ես լսեցի միայն, որ ծնողների հետ նրա հարաբերո ւթյուններում չպետք է քիթս խցկեմ, նա է վաստակողը, ուրեմն ինքն էլ կոր ոշի, թե ում և ինչքան փող տա: Բայց ինչ անել, եթե այդպիսի ֆինան սական աջակցությունը վնա-սում է մեր ընտանիքին։
Նա հիմա այնքան էլ չի վաստակում, որ միանգամից կարղանա պահել երկու ընտանիքի։Ես չեմ ուզում վիճել նրանց հետ, այնպես որ չգիտեմ, թե ինչպես լավագույն դեպ քում նրան ասեմ, որ դա սխալ է, որ մենք ունենք ընտ անիք և մեր կյանքի սեփական ծրագրերը: Երբ ես ամուսնուցս գումար եմ խնդրում ամենաանհրաժեշտ բաների համար, նա է ինձ ասում է. «Նաստյա, մենք կգնենք ամեն ինչ, բայց ոչ հիմա: Դու միքիչ համբերիր, մենք հիփոտեք ենք վճարում, ինքդ էլ գիտես։ Երեխան էլ մեծանում է, նրան միշտ ինչ-որ բան է անհրաժեշտ։
Այժմ մենք պետք է խնայենք յուրաքանչյուր կոպեկը»:Ստացվում է,որ ինձ համար նա ափսոսում է իր գումարը, իսկ իր ծնողներին կը-տա անգամ ամենավերջին կոպեկը։ Ի՜նչ պետք է անեմ։ Լռեմ և համ բերեմ: Դա ինձ նյար դայնացնում է: Ես չեմ ուզում վիճել ամուս-նուս հետ, բայց ինչպես բացատրեմ, որ նա ինձ ճիշտ հասկանա:
