Ամուսինս մի օր եկավ տուն և ասաց, որ պատրաստվում է բաժանվել, քանի որ ես չեմ կարող երեխա ունենալ․․․2 տարի անց մենք նորից հանիպեցինք, բայց այս անգամ ես մենակ չէի։34 տարեկան էի, երբ ամո ւսինս հայտնեց, որ այլևս չի սիրո ւմ ինձ և որոշել է ամո ւսնալուծվել։Մինչ այդ արդեն 12 տարի ապրել էինք միասին։ Երեխ աներ չունեինք, ամուսինս վստահ էր, որ խնդիրն իմ մեջ է։
Բացի այդ, վերջին մի քանի տարիների ընթացքում քաշս մի քանի կիլոգրամով ավելացել էր, ինձ դա չէր անհանգստացնի, եթե ամու-սինս անդադար չհիշեցներ դիետա պահելու անհրաժեշտության մասին։Ինձ նեղացնում էին ամուսնուս ակնարկները, երևի դրանից մոտս ավելի մեծ սթրես էր լինում և ավ ելի շատ էի ուտում․․․ Բայց այդ պա հին այս ամենը չէի գիտակցում։
Ամուսնալուծությունից հետո մի քանի ամսվա ընթացքում խորը դեպր եսիայի մեջ էի։Ամբողջ ընթաց քում ինձ ուժ ու հույս էր տալիս մտերիմ ընկերուհիս։ Որքան էլ որ նա պնդում էր, որ նախ կին ամուսինս Տիեզերքի միակ տղա մարդը չէ, այդքան ավելի շատ էի մը-տածում, որ եթե նիհարեմ, կվերադարձնեմ նրան։
Ժամանակի հետ ամեն ինչ կարգավորվեց։ Մասնագետների օգնությամբ կարողացա հավասարակշռված դառնալ, հետևաբար սկսե-ցի հասկանալով ուտել, ազատվեցի բազմա թիվ կոմպլեքսներից։2 տարի անց ամո ւսնացա, իսկ մի քանի ամիս առաջ ծն վեց առաջ-նեկս։Ծանոթներիցս իմացա, որ նախկին ամուսինս նույնպես ամուսնացել է, արդեն 2 տարի միասին են, բայց երեխաներ չունեն․․․
Չեմ էլ կարծում, որ երբևէ կունենան։
