Գնա հավաքի վեշերդ, ես քեզ էլ ստեղ չեմ թողնի, դու իմ հետ կգաս.․․Փոքրիկ աղջկա աչքերը ուրախությունից փայլեցին, երբ լսեց էդ խոսքերը, վերջապես հրաժեշտ տվեց մանկատան սառը պատերին։Նրա տասներեք տարին նոր էր լրացել, երբ ծնողները վթ արի զոհ դարձան:
Հարազատները աղջկան նայում էին խղճա հարությամբ, բայց ոչ ոք նրան չցանկացավ իր տուն տանել, ոչ մորաքույրը, ոչ հորաքույրը, ոչ էլ հորեղբայրը: Բոլորը պպատճառաբանում էին, որ իրենց տանը տեղ չկա: Աղջկան տեղափոխեցին մանկատուն: Նոր ընկերուհին երը քաշքշում էին նրան, խլում էին նրա խաղալիքները:
Աղջիկն ամեն գիշեր լա ց էր լինում, կարոտում էր ծնողներին: Մոր ու հոր նկարը միշտ գրպանում էր պահում: Մի օր աղջիկները նրա գրպանից հանեցին այդ լուսանկարն ու սկսեցին ծաղրել աղջկան:Նա սկսեց բարձրաձայն լ աց լինել, խնդրում էր իրեն վերադարձնել լուսանկարը: Իսկ երեխաները շարունակում էին ծաղ րել: Հանկարծ նրա աչքերի առաջ մթնեց: Երբ աչքերը բացեց, բժ շկի սենյակում էր, քթից ար յուն էր հոսոււմ:
-Արթնացա՞ր: Ինչ-որ տեղ ցավո՞ւմ է: «Իմ գլուխը ցա վում է», — շշնջաց աղջիկը:
«Դե, զարմանալի չէ, դու ուժեղ հարվածեցիր գլուխդ, երբ կորցրեցիր գ իտակցությունը»:
-Հիշում եմ, որ լ աց էի լինում, — ասաց աղջիկը: Ուշ երեկոյան նրա մոտ եկան այն նույն աղջիկները, ովքեր ծաղ րում էին նրան:
«Ներիր մեզ, ուզում էինք կատակել, չէինք կարծում,որ դու այդպիսին ես»,- մեղավոր ասաց նրանցից մեկը ու նրան մեկնեց լուսանկարը։
-Ոչինչ,-շշնջաց աղջիկը՝ գրկելով լուսանկարը: Երկու օր անց նրրան կանչեցին տնօրենի մոտ: Տնօրենի սենյակում նրան սպասող կար: Աղջիկը տեսնելով հյուրին թռավ նրա գիրկը.
-Դավո քեռի՜:
-Վազիր, իրերդ հավաքիր, դու ինձ հետ ես գալիս, դու իմ հետ կապրես: Աղջկա աչքերը ուրախությունից փայլեցին, ականջներին չէր հավատում:
