Մենք ամուսնացած էին շուրջ 10 տարի,ես միշտ վստահել եմ ամուսնուս, բայց ինչպես ֆրանսիացիներն են ասում. Երբեք մի ասա երբեք: Մի անգամ ամուսինս լոգանք էր ընդունում, երբ նրա հեռախոսին հաղոդագրություն եկավ: Ես մտածեցի, որ աշխատանքի հետ կապվածէ և կարդացի,կարծելով,որ հնարավոր է որևէ շտապ հարց է:Սակայն պարզվեց,որ դա ամուսնուս սիրուհու հաղորդագրությունն էր: Ես բնականաբար փորփրեցի հեռախոսը և շատ բան պարզեցի:
Այդ պահին ցանկացա մտնել լոգասենյակ և խեղդել նրան,սակայն մտածեցի,որ պետք է զսպեմ զայրույթս և որոշեմ հետագա քայլերս:Ես ամեն ինչ իմացա այդ կնոջ մասին,նա բանկիրի կին էր,ապրումէր շքեղության մեջ,ապահովված էր ամեն ինչով: Ես գնացի նրա ամուսնու աշխատավայրը և նրան պատմեցի իրականությունը, ցույց տվեցի նաև հաղորդագրությունները: Մի քանի օրից իմացա, որ ամուսինը նրան տանից վռնդել էր, նրան զրկելով ամեն ինչից: Ամուսինս սկսեց ավելի հաճախ լինել տանը լինել: Ես նրան չէի ներել և նրա հետ ընդհանրապես չէի ցանկանում շփվել:
Շուտովինձ զանգահարեց բանկիրը և առաջարկեց հանդիպել:Ես գնացի հանդիպման ումենք սկսեցինք հաճախակի հանդիպել: Նա ինձ թանկարժեք զարդեր էր նվիրում, նվիրեց նաև մի շքեղ ավտոմեքենա: Որոշ ժամանակ անց նա ինձ ամուսնության առաջարկություն արեց և ես ընդունեցի այն: Այժմ ապրում եմ ուրախ ու երջանիկ, մենք շուտով բալիկ ենք ունենալու:
Ինձ անհրաժեշտէ տղամարդ,ով կսիրի ու կփայփայիինձ,կհարգիինձ և ես ստացա այդ երջանկությունըիմ երկրորդ ամուսնուց: Իսկ նախկին ամուսինս շարունակ խնդրում էր ներել իրեն և վերադառնալ իր մոտ, ես չկարողացա նրան ներել: Այդպես է լինում, երբ մարդ չի գնահատում իր ունեցածը և կորցնելուց հետո սկսում է տառապել:
