Ես երեխայիս հանձնել եմ մոտակա մանկատուն․․․Անանուն եմ գրում, քանի որ չգիտեմ, ում հետ կիսվել, մեղքի զգացումն ինձ հան-
գիստ չի տալիս։Անանուն եմ գրում, քանի որ չգիտեմ, ում հետ կիսվել, մեղքի զգացումն ինձ տանջում է ամեն օր, այս պատմությունն
ինձ հանգիստ չի տալիս:Բանն այն է, որ ես ու ամուսինս չկարողացանք երեխաներ ունենալ, և որդեգրեցինք 2 տարեկան աղջնակի:
Մեր դուստրն արդեն մեծացել է, գնացել է մայրաքաղաք՝ համալսարանում սովորելու: Ես ու ամուսինս մնացինք միայնակ, և ես սկ-
սեցի դատարկություն զգալ: Հենց այդ ժամանակ էլ գործեցի կյանքիս ամենամեծ սխալը. փորձեցի դատարկությունը լցնել ուրիշ մար-
դու միջոցով:Ամուսինս դեմ էր, բայց ես նրան կարողացա համոզել, և մենք որդեգրեցինք 3 տարեկան աղջնակի:
Երբ Մարիան առաջին անգամ գրկեց ինձ և մեզ հետ եկավ, նստեց մեքենան, ես երջանիկ էի: Բայց ճանապարհին եղավ Մարիայի
առաջին մեծ լուրջ հիստերիան. նա գոռում էր, երբ ես փորձում էի գրկել նրան, հանգստացնել, ամեն ինչ ավելի էր վատանում: Երե-
խան սովոր չէր գրկախառնություններին, մանկատան սաների մոտ այդպես է լինում:
Այդ օրը մենք մի կերպ հասանք տուն, սակայն երեկոյան հիստերիան կրկնվեց:Առաջին անգամ մտածեցի,որ երկրորդ երեխա մեծաց-
նելն իմ ուժերից վեր է: Այդ օրվան հաջորդեց մի տարվա պատերազմ, բայց պատերազմ ոչ թե երեխայի հետ,այլ իմ սրտում: Ես գերա-
գնահատել էի իմ ուժերը: Ես չէի կարողանում լսել երեխայի անվերջ լացը, սիրում էի Մարիային, բայց այլևս չէի դիմանում:
Մի օր էլ առավոտյան, երբ ամբողջ գիշեր չէի քնել երեխայի լացի պատճառով, հավաքեցի իրերն ու Մարիային վերադարձրեցի ման-
կատուն: Ես արագ եկա տուն: Անցել է մի ամիս,բայց ես նույնիսկ չեմ համարձակվում զանգել և հարցնել,թե ինչպես է նա իրեն զգում:
Գիտեմ, որ վատ մարդ եմ, կոտրել եմ փոքրիկի սիրտը, բայց էլ նրան պահելու ուժ չունեմ…
