Ես, մտածելով մորս մասին, ամեն ամիս մի կլորիկ գո ւմար էի ուղար կում նրան, իսկ նա տա լիս էր եղբորս կնոջը․․․Մայրս մի քանի տարի առաջ անցավ թոշակի: Նրա կենսաթոշակն այնքան էլ քիչ չէր, և սկզբնական շրջանում բավարար էր բոլոր կարիքները հոգա-լու համար: Բայց ժամանակի ընթացքում մայրս սկսեց բողոքել. Դեղերը թանկ են, հեռուստացույցը փչացել է, և նմանատիպ անկան-խատեսելի ծախսեր: Ես ժամանակ չունեմ դեղամիջոցներ գնելու և նրա ցուցումներն իրականացնելու համար, ուստի ես պարզապես գումարն ուղարկում եմ նրան:
Ինչ-որ չափով դա սովորություն էր դարձել, աշխատավարձս ստանալուն պես ես գումարը փոխանցում էի մորս քարտին, մինչդեռ ես ինքս էլ ունեի դրա կարիքը։ Սա շարունակվեց գրեթե մեկ տարի, մինչև որ ես բարի մարդկ անցից իմացա, որ իմ ուղար կած գումարը հարսիս գրպանում է հայտնվում: Կրտ սեր եղբայրս շուտ էր ամուսնացել, նրանք երեխա ունեին, ճիշտ է Լյոշան աշխատում էր, բայց հաճախ գումարը չէր հերիքում:
Սկզբում ես օգնում էի, բայց երբ դա նրանց համար սովորություն դարձավ, ես արդեն պարտքով էի տալիս։Եղբորս և նրա կնոջը դա դուր չեկավ և նրանք այլևս ինձ չդիմեցին։ Հարսս սկսել էր բողոքել մայրիկիս մոտ, ասելով, որ չեն հասցնում երեխայի և տան կարիք-ները հոգալ։ Մայրս խղճացել էր նրանց և սկսել էր օգնել գումարով։ Բնականաբար թոշակը չէր հերիքի երկու ընտանիքների համար, այդ պատճառով մայրս առանց ամաչելու գումար է պոկել ինձնից` օգնելով եղբորս ընտանիքին։
Երբ ես հարցրեցի մորս արդյոք նա չի ամաչում իր արարքից,նա ինձ ընդհամենը պատասխանեց,որ ես դեռ երեխաներ չունեմ, կունե-նամ այդ ժամանակ կհասկանամ նրան։Եթե Աստված չանի եղբորս երեխան ունենար առողջական խնդիր,ես առանց վայրկյան կորց-նելու կօգնեի, բայց նրանք իրենց ոչնչից չեն զրկում իմ հաշվին։ Ուզում են լավ ապրել, թող աշխատեն։Ես այլևս մորս գումար չեմ տա-լիս, ինչ պետք է իմ ձեռքով գնում և ուղարկում եմ նրան, անհրաժեշտության դեպքում էլ տանում եմ հիվանդանոց։
Իսկ ահա եղբայրս և իր կինը` ինձ հետ չեն շփվում։
