Ես սիրահարվեցի ամուսնուս մտերիմ ընկերոջը ու տեղափոխվեցի նրա տուն, սակայն․․․Երբեք մտքովս չէր անցնի, որ
Ես ամուսնացա սիրելով: Մենք երիտասարդ էինք, նոր էինք ավարտել ինստիտուտը: Շատ էինք սիրում իրար և երջանիկ էինք միա-սին: Առջևում մեզ սպասվում էր լուսավոր կյանք և վեհ գաղա փարներ: Ծնող ներս անմիջապես մեզ համար բնա կարան գնեցին և օգնեցին կահավորել: Իսկ մենք ընդունվեցինք աշխատանքի՝ յուրաքանչյուրս մեր մասնագիտություններով և նորմալ վարձատրվում էինք:
Հանգիստն ամեն տարի անց էինք կացնում ծովում, իսկ ազատ օրե րին փորձ ում էինք հավաք վել ընկերներով:Կյանքս պայծառ ու իրադարձային էր: Հետո ես հղիացա և դուստր ունեցա: Առաջին տարիներն ամբողջովին նվիրեցի երեխայիս: Ամուսինս օգնում էր ինձ, բայց սկսեց ավելի շատ աշխատել՝ ընտ անիքն ապահովելու համար: Այդ պատճ առով մենք ավ ելի քիչ էինք միմյանց տեսնում, իսկ երեկոները նա գրեթե միշտ հոգնած էր:
Մենք դադարեցինք հանգստանալ ծովում, քանի որ երեխան փոքր էր: Եվ իմ կյանքն արդեն այնքան էլ հիանալի չէր թվում ինձ:Բայց ես գիտեի, որ դա ժամանակավոր է: Մեր երեխան շուտով մեծանալու է, և ես և ամո ւսինս պետք է ավելի շատ ժամանակ ունենանք միմյանց համար: Երբ երեխան դարձավ չորս տարեկան, սկսեց մանկապարտեզ հաճախել, իսկ հանգստյան օրերին մենք նրան տա-նում էինք տատիկների մոտ:
Ես վերադարձա աշխատանքի,և մեր կյանքը սկսեց աստիճանաբար բարելավվել: Բայց կիրքը, որ եղել էր իմ և ամուսնուս միջև ավե-լի վաղ, կարծես թե մարել էր: Այո՛, մենք դեռ սիրում էինք իրար, բայց մեր հարա բերությունները դարձել էին սովորական: Վերսկսվե-ցին հանդիպումներն ընկերների հետ:Բոլոր զույգերն ամուսնացած էին, իսկ շատերը երեխաներ ունեին:Բացօթյա ընդհանուր հավա-քույթներին հաճախ էինք երեխաներին տանում:
Դա հարմար էր բոլորին. երեխաներն ուրախ էին, մայրիկները` հանգիստ, իսկ մեծահասակները` գերազանց: Եվ ահա օրերից մի օր նոր զույգ միացավ մեր խմբին:Պարզվեց, որ տղան ամուսնուս հին ընկերն էր:Վերջերս էին նրանք տեղափոխվել մեր քաղաք, և ամու-սինս որոշել է ծանոթացնել իր ընկերների հետ:Երբ տեսա ամուսնուս ընկերոջը, կարծես սառը ալիք ան ցավ մարմնովս, իսկ հետո` տաք: Նա շատ լավն էր: Արտաքինից գեղեցիկ, միշտ ընկերական, ժպտ երես և, ընդհ անուր առմամբ, շատ հաճելի: Ես չէի կարողա-նում նայել նրան:
Ինձ թվում էր, որ ես անմիջապես սկսեցի կարմրել, և բոլորը տեսան դա:Երբ ընկերներով հանդիպում էինք,ես փորձում էի ոչ մի կերպ չշփվել նրա հետ և ամեն կերպ խուսափում էի: Բայց մի անգամ բնո ւթյան գրկում հավաքույթի ժամա նակ ես սեղան էի դնում մյուս աղջիկների հետ և գնացի ափսեները մեքենայից բերելու, տեսա, որ նա մեքենայի կողքին էր: Ո՛չ, նա ինձ չէր սպասում, պարզապես նրա մեքենան կայանված էր մերի կողքին: Նա իր մեքենայից ինչ-որ բան էր հանում:
Մենք փոխանակեցինք անիմաստ արտահայտություններ, և անհարմար լռություն տիրեց: Ես շտապեցի արագորեն վերցնել սպասքը և հեռանալ: Բայց անհարմար մի բան ստացվեց, և հենց որ ես փակեցի մեքե նայի բեռնա խցիկը, մի քանի աման ընկավ գետ նին: Բարեբախտաբար, դրանք պլաստիկ էին և փաթեթավորված: Ես կռացա և սկսեցի հապշտապ հավաքել այն: Նա էլ սկսեց օգնել ինձ, և երբ տվեց ինձ, նրա ձեռքը դիպավ իմ ձեռքին: Այն շատ տաք էր, ինչից ես տաքացա և դժվար էի շնչում: Ես նայեցի նրան և տեսա, որ նա քնքշորեն նայում է ինձ:
Նա մոտեցավ ինձ և համբուրեց: Ես համարյա խեղդվեցի, բայց չկարողացա կանգնեցնել նրան: Ասես թռա հեռուները երկար ժամա-նակով, կորցրեցի ժամանակի զգացողությունս և մոռացա, թե որտեղ եմ գտնվում: Այդ երեկո մենք համարներ փոխանակեցինք, հե-տո սկսեցինք կամաց-կամաց հանդիպել իրար հետ: Եվ սա շարո ւնակվեց ավելի քան մեկ տարի: Մեր միջև զգաց մունքներ առաջա-ցան` իրական: Մենք սիրում էինք իրար: Մենք որոշեցինք, որ պետք է խոստովանենք մեր ընտանիքներին և պաշտոնապես բաժա-նենք, որպեսզի միասին սկսենք մեր կյանքը:
Բայց ինձ համար դա շատ դժվար էր: Ես դեռ չէի կարողացել որոշմանս մասին ամուսնուս պատմել: Ես տեսնում էի, թե ինչպես է նա խաղո ւմ մեր դստեր հետ, ինչպես է հոգ տանում մեր մասին և միշտ մեղմ է ինձ հետ: Նա այս ամբ ողջ ընթացքում չինչ չի նկատել: Կամ միգուցե պարզապես ձևացնում էր, որպեսզի չկորցնի ինձ: Մինչ ես փնտրում էի ճիշտ պահը՝ ամուսնուս ամեն ինչ պատմելու համար, իմ սիրեկանը իր կնոջը տեղեկացրեց, որ որոշել է լքել նրեն, և նրանք դիմել էին դատսրան ամուսնալուծության համար:
Նա հեռացել էի տնից, այն թողնելով կնոջը։Եթե ամուսինս որոշի անել նույն ազնվա կան գործը, ապա ստացվում է, որ ես պետք է իմ սիրելիին բերեմ, և ամուսնուս հետ բնակվենք իմ բնակ արանում: Բայց շատ անհարմար կլինինի: Այստեղ ամեն ինչ հիշեցնում է մեր կյանքն ամուսնուս հետ: Ահա մեր իրերը, որոնք ունեն իրենց պատմությունը, մեր ընտանիքի պատմությունը: Եվ այդպես անելը ճիշտ չէ:
Բայց հետո մենք որտե՞ղ ենք ապրելու: Ես մտածեցի, որ պետք է նորից սկսեմ: Խնայեմ՝ նոր բնակարան գնելու համար, ապա կահա-վորեմ այն, ինչ-որ կերպ լուծեմ երեխաներիս հարցը: Ո՞վ և ե՞րբ է տեսն վելու նրանց հետ: Եվ ես պետք է անընդհատ հանդիպեմ ա-մուսնուս հետ, այսինքն՝ նա այնուհետև կդառնա «նախկին»:Եվ ես պետք է անընդհատ հանդիպեմ ամուսնուս հետ, այսինքն՝ նա այ-նուհետև կդառնա «նախկին»:
Ես իմ սիրեկանին ասացի, որ չեմ կարող լքել ամուսնուս, և որ ավելի լավ է դադարեցնենք հարաբերությունները: Նա ցնցված էր: Նա պարզապես չէր հավատում իմ խոսքերին, ասաց, որ սիրում է ինձ և չի կարող պատկերացնել իր կյանքն առանց ինձ:Բայց ես վստահ էի, որ չեմ ուզում հեռանալ ամուսնուցս։
