Ես 8 թոռ ունեմ, բայց նրանցից ոչ ոք ինձ չզանգեց, իմ Նոր Տարին չշնորհավորեց․․․Ախր ինչն եմ սխալ արել

Ես 8 թոռ ունեմ, բայց նրանցից ոչ ոք ինձ չզանգեց, իմ Նոր Տարին չշնորհավորեց․․․Ախր ինչն եմ սխալ արել

8 թոռներիցս ոչ մեկը չզանգեց ինձ Նոր տարուն, չշնորհավորեց: Մի՞թե սա նոր սերունդի համար նորմա է դարձել:Ես վստահ չեմ, որ
պետք է համառել, պնդել, որ ինձ զանգեն, շնորհավորեն տոները: Բայց երբեմն մտքովս անցնում է, որ ես ուղղակի պետք չեմ թոռնե-
րիս:

Գուցե բանն այն է,որ ես այսպես հնձում եմ իմ ցանածը:Երբ թոռներս փոքր էին,ինձ երբեք չէին ասում տատիկ, անունով էին դի-մում:
Ես էլ նրանց համար առանձնապես շատ ժամանակ չունեի: Գրեթե չեմ խաղացել հետները, զբոսանքի չեմ տարելԵս գիտեմ, որ հիմա
նրանք շատ շնորքով են, իրենց ծնողների ու միմյանց մասին չեն մոռանում, բայց ահա ես մնացել եմ մենակ:

Բայց ախր այնքան էլ վատը չեմ եղել, որ արժանի չլինեմ գոնե մի զանգի:Թոռներս բոլորն էլ ունեն հեռախոսներ, չէ որ կարելի է զան-
գել, խոսել 1-2 րոպե, կամ գոնե գրել, լավ, անգամ մի նկար չեն ուզում ուղարկել: Իսկապես չգիտեմ, թե ինչ մեծագույն սխալ եմ գոր-
ծել, որ արժանացել եմ նրանց կողմից այսպիսի արհամարհանքի:

Իսկ կարող է խնդիրը ոչ թե իմ մեջ է, այլ ժամանակակից արժեքների:Հիշում եմ, երբ մենք փոքր էինք, հեռախոս չունեինք, մեզանից
հեռու ապրող բարեկամներին նամակներ էինք ուղարկում, բայց երբեք չէինք անտեսում:Անկեղծ ասած, չգիտեմ, նրանք հատուկ չեն
շնորհավորել թե արդեն մոռացել են իմ մասին, բայց ասեմ, որ շատ ցավալի է, երբ քեզ անպետք ու լքված ես զգում….

Եթե հավանեցիք այս գրառումը կիսվեք Ձեր ընկերների հետ.
GOOD LOOKING NEWS