Երբ հայրս իմացավ, որ ես մորաքրոջիցս բնակարան եմ ստացել, փոխանակ ուրախանա, եկավ ինձ մոտ և ասաց, որ ծախեմ այն ու
գումարը․․․Մայրս մա հացավ, երբ ես դեռ երրորդ դասարան էի, և հենց այդ ժամանակ հայրս հանդիպեց իր հին դպրոցական սիրուն։
8 տարեկանում կյանքս բաժանվեց «առաջ»-ի և «հետո»-ի: Ես երջանիկ միակ տղա եմ ծնողներիս հետ, ապրում եմ նրանց հետ երեք
սենյականոց բնակարանում և հաճախում քաղաքի լավագույն դպրոցներից մեկը։ Մայրս ուղղակի պաշտում էր ինձ. նա խնամում էր
ինձ, համեղ էր պատրաստում, խաղում էր ինձ հետ, ինձ տանում էր կենդանաբանական այգի, այգի, թատրոն: Այդ ժամանակ ես չէի
հասկանում, թե որքան փխրուն է երջանկությունը. ես շատ փոքր էի: Ամեն ինչ անցնում է ժամանակի հետ..
Ընդամենը վեց ամիս է անցել այն օրվանից, երբ մայրս մա հացավ, և այդ կինը տեղափոխվեց մեզ մոտ։ Ինձ համար դժվար էր համա-
կերպվել. հորս նոր կինը, նոր մայրիկը։ Եվ հետո Մարինան դուստր լույս աշխարհ բերեց։Այդ ժամանակ ես հասկացա, որ հայրս չի սի-
րում մորս և ամուսնացել է նրա հետ միայն բնակարանի պատճառով։ Նա ամեն մանրուքի համար կարող էր բղավել մորս վրա, սկան
դալ սարքել, իսկ Մարինան անում էր այն, ինչ ուզում էր և երբ ուզում էր։ Հայրս վաստակած ամբողջ գումարը ծախսում էր Մարինա-
յի ու նրա դստեր վրա, իսկ ինձ հերթ չէր հասնում, ես դպրոց էի գնում պոկված կոշիկներով, ինքս էի կարում գուլպաներս, մոռացել էի
տաք ապուրների մասին:
Հայրիկի վարձատրության օրը Մարինան ու Կատյան՝ կրտսեր քույրս, նվերներ էին ստանում, իսկ ես, լավագույն դեպքում, ընդամենը
մեկ էժանագին կոնֆետ։ Մի քանի տարի անց ծնվեց Պավելը: Գուշակեք, թե ով պետք է խնամեր երեխաներին, քանի դեռ հայրը աշ-
խատանքի է, իսկ Մարինան՝ գեղեցկության սրահում։ Իհա րկե ես։ Ես ամեն կերպ փորձում էի խուսափել դրանից՝ երկար էի մնում
դպրոցում, հանգստյան օրերին ընկերներիս հետ գնում էի զբոսնելու և մինչև ուշ ժամը նստում էի բակում։ Դպրոցն ավա րտելուց հե-
տո, ընդունվեցի ինստիտուտ այլ քաղաքում։Ինձ հաջողվեց մի փոքր հանգստանալ ու հանգիստ ապրել։ Ես բնակություն հաստատե-
ցի մորս զարմուհու՝ մորաքույր Օլգայի մոտ։
Նա տարեց կին էր, ով սեփական երեխաներ չուներ, իսկ ամուսինը վաղուց էր մա հացել։Նա ուրախ էր ինձ տեսնել: Ես երջանիկ ապ-
րեցի նրա հետ մոտ 5 տարի, և մի օր դժ բախտություն պատա հեց. մորաքույր Օլյան մա հացավ։ Նա ինձ կտակեց բնակարանը: 23
տարեկանում, արդեն ունեի իմ սեփական անկյունը՝ երկու սենյականոց լավ բնակարան քաղաքի կենտր ոնում: Ես լուր ստացա, որ
Մարինան հանկարծամա հ է եղել, իսկ հայրս մնացել է մենակ 2 երեխաներիկ հետ Նրանք վաճառել էին մեր բնակարանը և ներդրում
են արել մի բիզնեսում,որը ձախողվել է։Մնացած գումարով բնակարան են վարձել ու ապրել են հազիվ ծայրը ծայրին հասցնելով։Իմա-
նալով, որ ես բնակարան ունեմ, հայրս հանկարծ հիշեց իմ մասին: Նա եկավ իմ տուն և ինձանից պահանջեց վաճառել բնակարանը
և գումարը հավասար բաժանեմ եղբորս և քրոջս միջև. չէ՞ որ նրանք իմ հարազատներն են։
Ավելին հայրս ինձ առաջարկեց տեղափոխվել հանրակացարան: Ես ընդհանրապես ոչինչ չունեի ասելու նրան. Ես ուղղակի ցնց ված
էի, — նա չի հետաքրքրվել, թե ինչպես եմ ես ապրում 10 տարի։Ո՛չ եղբայրս,ո՛չ քույրս երբևէ չեն ցանկացել շփվել ինձ հետ, չնայած ես
փորձում էի կապ հաստատել։ Նրանք կարծում էին, որ ես իրենցից վատն եմ։ Իսկ հիմա հիշել են իմ մասին:
-Ես ոչինչ չեմ վաճառի և չեմ կիսի։ Սա իմ տունն է: Երբ դուք մեր բնակարանը վաճառել եք, չեք հիշել իմ մասին:Դու երբևէ չես հետա-
քրքրվել, թե ես ինչպես եմ ապրում: Մորաք ույր Օլյան բնակա րանն ինձ է թողել։ Անկեղծ ասած ես ցանկություն չունեմ ձեզ օգնելու:
Այժմ ես ամուսնացած եմ և ունեմ իմ սեփական երեխաները։ Մի փոքր ց ավում եմ, որ կորցրել եմ կապը հարազատներիս հետ։ Բայց
նրանք իրենց ընտրությունը կատարեցին, երբ ինձ ջնջեցին իրենց կյանքից։ Ո՛չ եղբայրս, ո՛չ քույրս, ո՛չ հայրս տարիների ընթացքում
իմ մասին չէին հիշում։ Մի՞թե նրանց պետք եմ ես առանց փողի։
