Երեխաներս ու ես ամուսնուս պետք չենք, բայց դա դեռ ամենասարսափելին չէ․ Պարզվեց, որ․․․Ես ամուսնացած եմ արդեն երկրորդ անգամ: Առաջին ամուսնության ժամանակ ապրում էի ասես ոսկե վանդակի մեջ: Ամեն ինչ կար՝ բնակա րաններ, մեքենաներ, բայց նախնական պայմանագրով որևէ բանի իրա վունք չունեի: Մենք միասին էինք, քանի որ ես սիրո ւմ էի նրան: Երբ այլևս զգացմունք-ներ չմնացին, ես հեռացա:
Հիմա երկրորդ ամուսնությունը: Մենք ունենք երկու երեխա,նրանցից մեկը հաշմանդամ է` տառապում է աուտիզմով։ Գումարը միշտ պակասում է…Ես աշխատում եմ ամուսնուս հետ հավասար պայմաններով, բայց ամեն ինչ միայն ինձ վրա է: Երեխաները նույնպես: Ամուսինս միայն կարողանում է գնալ խանութ և վերջ, այլևս ոչինչ չի ուզում անել: Աաշխատանքից գալիս է, ընթրում և սկսում խաղալ համակարգչով։
Հանգստյան օրերին էլ նույն վիճակը:Նեղանում է ամեն ինչից, իսկ ես ասես ապրում եմ ճահճի մեջ: Փաս տորեն, չորսով ապրում ենք նրա մոր երեք սենյականոց բնակարանի միայն մեկ սենյակում: Նախկինում ես փորձել էի ինչ-որ բան անել, վերանորոգել, բայց այս-տեղ էլ ցանկո ւթյունս մարվեց: Ու՜ր գնամ, երկու փոքր երե խաների հետ, ես ոչ մի տեղ չունեմ: Հարա զատներիս պետք չեմ, ամուս-նուս նույնպես: Ես չեմ ուզում ապրել, քանի որ իմաստ չեմ տեսնում …
հանուն երեխաների, իսկ նրանց ինձ պես մայր պե՞տք է արդյոք: Ես այլևս ռեսուրսներ չունեմ:
